Ölümüne sevda...

bu şiir elveda derken 18.bölüm 6.kısımdan alıntıdır
zeynep yani burca kara'nın okuduğu bir şiir

özledim seni...
ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sizi olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
aksamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını,
çocuksu küskünlüğünü...
Nasılda serttin başkalarına karşı
beni savunurken;
ve ne kadar yumuşak
bir çift kısık gözle kendini
ellerimin okşayışına bırakırken
Gitmeni asla istemediğim halde
buna mecbur olduğunu görmek
ve sana bunları söylemeden
'git artık' demek
'beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk
kavuşacaksın mutluluğa'
demek sana nede zor
seni görmemek ve belki yıllar sonra
karsılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek....

Aşk yalan dünyaya aitse,
Mekanının yalan olduğu gibi yalan olur...
Gerçeği istiyorum zehir zemberekte olsa,
Yalansa aşk istemem bir gün yok olur...
Aşk denen meçhul yalansa da korkuyorum gerçekse de
Sonu ayrılıksa da vuslatsa da...
Korktuğun kadar seviyorsundur...
Korkun alevlendikçe arttıkça,
Ziyadeleşir, yücelir sevgin de aşkın da...
Ben öyle korkuyorum ki...
Ne anlatabiliyorum aşkımı,
Ne söyleyebiliyorum sevgimi...
Bu olmalı ölümüne dedikleri...

teşekkür ederim ayşe

"seninleyim.." olsun isterdim son cümlem...ama sensizliğe yattım bu gece..sensizleğe,derin bir sessizliğe uyandım bu sabah..eve terkedilmişliğin kokusu sinmiş..camları da açık birakmıştım ama...geçmemiş kokun...

kapıyı da aralık bırakmıştım..belki döner gelirsin diye..belki dayanamazsın yine...

aslında uyumadım hiç gece..gelirsen beni uyurken seyretmeyi seversin diye öyle yaptım..sensiz geçen ilk gecemde uyumadım..kendimi kandırdım..sanki bilerek terketmişsin gibi beni,dönersin diye bekledim..gökler ağladı böyle sefil,böyle büyük,böyle masumca ortada kalışıma...

"Caddeler karanlık caddeler ıpıslak
Yalnız geçen ilk gecemde gökler ağlıyor
Gözlerim kızarmış gözlerim şişkin
Sensiz geçen ilk gecemde gökler ağlıyor"


hiçbirşeye gitmedi elim ardından...kalan bir kaç parça eşyanı toplamaya gitmedi...dağınıklığın var hala odada..toplamazsam,hiç gitmemiş gibi olacaktın sanki..o an orda kalırsam zaman gittiğin yerde duracaktı sanki...sanki bir adım daha uzaklaşmayacaktım senden...sanki azrail hiç çıkmayacaktı evden..sanki beni de alıp öyle gidecekti...

"Birileri birşeyler söylesin
Şu vefasız insanlara
Nasıl nasıl nasıl...
Nasıl katlanırım?... "

ama rahat bırakmadı beni zaman...kapıcı geldi ekmek istiyormuyum diye...onsuz nasıl yaşarım,onsuz nasıl nefes alırım..ne ekmeği ne suyu diyemedim..!çöp var mı diye sordu..benden ala çöp mü var,benden ala enkaz mı var ,al beni at şehrin en uçsuz bucaksız köşesine diyemedim..!kimselere diyemedim...yokluğun ne denli büyük,yokluğunu küçücük içime sığdırmak ne denli zor diyemedim...

"Senin boşluğun büyük
Yapayalnız bu dünyada
Nasıl nasıl nasıl...
Nasıl yaşarım?.."

artık siyah da kar etmiyor matemime...suskunluğum da yetmiyor..susuyorum...nasıl katlanılır bilmiyorum..susuyorum..


harflerimi göğe saldım..ölümün arkasından hangi cümleyi kurarsam kurayım,yine sensizliğe çıkacak yollarım..

(gece yolcuları-gökler ağlıyor'dan alıntı yapılmıştır)

kör kaderi okumaktan geçti yazılarım,
bir talihi bile bulamadan geçti yıllarım,
en güzel sevdayı yaşarken tarifsizce,
tarifini bulduğumda kendimle kaldım sessizce,

aşk mı?
kavuşulmayan,
uzaktayken, zorken, yaşanılan
kolay bir yola girildiğinde ise durmaksızın kaçılan bir duygu düşünce his...

sevmek emek istediği sürece emeği vereceğim her bir sevgi duyulacak özneye, sonunda hep yalnız kalmak bile olsa, sevgi çıkarsızca, aşk sınırsızca yaşamalı her yürekte....

Şiir satıyordu adam en çok geceleri.
Politikacılar nara atıyordu, yan yatıyordu ülke.
Süte su katıyordu birileri, birileri değerleri satıyordu. Kıyıları bilirdi adam, açık denizleri.
İçinde yüzüyordu kelimelerin.
Oysa o sırada adaletin derisini yüzüyordu birileri.

***
Bir hüzün kozasındaydı adam, yaşlı bir mızıkası vardı, acıları hizaya sokuyordu.
Bahşiş topluyordu, sinemada yer gösteren adamlar gibi.
Bir hıçkırık sesi duydu şiirlerinin içinden, gözleri doldu.
Aşkın ayrıntıları boldu adamda, evi dardı, avuç içi kadardı masası.
Derdi tasası olsa da söylemezdi kimseye.

***
Bir kadın bağırdı gecenin penceresinden, kimse oralı olmadı.
Hayal olduğu kadar gerçekti kadın, gerçek olduğu kadar hayal.
Bir el sırtına dokundu adamın, "Kibritçi Kız"dı.
Adam kızdı, "Şimdi üşüyen çocukların yanında olmalıydın" dedi.
Bir kibrit çöpü aldı kızdan, sigarasını yaktı.
Aslında ülke yanıyordu, sigara ne ki!

***
Adamın dışı Romeo'ydu da içindeki yaralı çocuk Spartaküs'tü.
Her şeye küstü adam, sevgiyle barışık.
Farkındaydı peşindeki hafiyelerin.
Öznesi yaralıydı cümlelerin, şiirlerindeki sessiz harflerin sesi çıkmıyordu artık.
Kalbi kırıktı kafiyelerin.

***
Çocuklar soluyordu da televizyon sürtüğü adamlar spor ve magazin muhabbeti yapıyordu camdan cama...
Düşler bile her gece biriyle düşüp kalkıyordu, düşen bir daha kalkamıyordu.
Uyuşturucu evlere kadar girmişti, düşman insanın içindeydi artık.
Adam şiirlerini meydanın ortasına bıraktı, Kibritçi Kız gelip yaktı.
Ne şiirler para ediyordu artık, ne masallar.
Rapunzel'in peruğu düştü başından.
Külkedisi erkek çıktı.

***
Herkes bir şeyini aldı adamın.
Oysa hayattan alacaklıydı adam.
Borçlu çıktı.

...eğer bilebilseydim, nasıl ölüneceğini sensiz,
yaşar mıydım gözlerinsiz ?!...'' bu sabah, SEN doğduğundan beri dilime doladığım şarkımın sözleri bu, ruhumun güneşi...benim sözlerim ama yine de tırnak işaretli paketlere sardım. çünkü sana hediye ettim bu akşam üstü, senin artık.. mutfak tezgahının üzerine bıraktım, gördün mü ? içimden '' aşk; sevdiğine karnıyarık pişirmeye kalkışmaktır..'' güfteli yeni şarkımı söylüyordum.. 

içimin küskün gevezesi, yeniden başladı konuşmaya ! en son nerde kalmıştık ? ha evet, idrak yoksunları için yeni bir lisan yaratıyordum ! nasıl da sıkıyor, boğuyor, kafasına vura vura şekil veriyordum kelimelere değil mi ? an-la-ya-bil-sin-ler diye..üstelik içimin bilgesi, şu cümleyi bile haketmeyeceklerini söylüyordu kulağıma..dinlemiyordum..yüreğim, sobanın el yaktığını ille de kendi keşfetmeye inat eden bir çocuktu..evet, soba el yakarmış !

artık süslemeyeceğim sözlerimi, affet..biliyorum ki, onlar soytarılık etmeden de anlatırlar kendilerini sana..sen anlarsın yalın ayak sözlerimin sana koştuğunu, sen HİSsedersin..

bıktım deli sevdalara akıllı nakaratlar ezberletmekten ! varsın bilinsin iflah olmaz bir deli sakladığım...içimde...

şimdi ey günah uykusundaki melek;

aç gözlerini ! bu, son günahın olsun, lütfen son olsun, beni gözlerine almadan daldığın..aç gözlerini, sen de uyuma ! Tanrı nuru gözlerinle bak kalbime biraz, yaşamaya ilhamım olsun, nefes almaya sebebim...ve bir babası olsun yetim sözlerimin..

ve ey Yaratıcıdan korkma sebebim, sana her hitabımla,
dur, yükselme artık daha fazla ! ellerini bırakacak cesaretim yok, ve bırakırsam, düşüp hayatın içine, parçalanırım zaten..ama biliyorsun benim günah toprağında yeşermiş ayaklarım tutunamaz senin masum göğünün bulutlarında ! çıkma artık yukarılara, bende dur biraz, kalbimin miracı..

gitme melek..biraz daha benimle kal yeryüzünde.. gözlerimdeki rahmet bulutları yetmez ki özleminin çorak iklimine ! bekle, ölümlüyüm ben, sağ omzumda sen ol, giderken cehennetime...




söyledim sana, tutmayacağım artık 'SEN delili'ğimin deli vahiylerini 

Kelimeler buhranlarda olsalar da
nefesimden yükselir hissettiklerim.[red]

Benim en büyük küfürüm susuşumda saklıdır...[/red]




Çok ağlattın çocuk yüreğimi,
Çok nöbetledim haykırmakla susmak arasında
Vicdan kırıntıları aradığım gecelerim,
Bitmeyecek gibi gelen hüsranım oldun.
Gittin ya
Sen gittin ya
İnan bana o an çok üzgündüm
Uzun zaman sonra ardından
Nasıl mutlu oldum, huzur buldum.
Çocuktur unutur derler ya hani
O çocuk çok ağladı,
Çocuk yanım unuttu, affetti...
İnsanlığımsa bilgeleşti
Şimdi uzar gider huzurum
Sensiz ben daha bir BEN oldum sanki
Teşekkürler sadece GİDİŞİNE
Lanet etmesem de geldiğin o güne...
Eyvallah!




[red]AŞK[/red] mı? Öyleyse sana anlatayım...


Aşkın iki hali vardı:
SEN hali,
BEN hali...
Sen nasıl da tatlıydın,
bir çocuk gibi hep heyecanlı
hep bir şeyler peşinde
ve bu seni nasıl da masum gösterirdi.
Ben enerjiyle dolmaya açıktım,
bir oyuncak bebek gibi biri beni kurduğu zaman
o enerji hiç tükenmez gibi olurdu

Sen o masum çocuksu delidolu duruşun altında
inanılmaz kabuslar da gizlermişsin meğer,
yalanların yanlışların çocuksu değildi...
Yaşlı bir adamdan daha günahtaydın belki de
yaşam tarzın buydu senin:
"Önce sen acıt ki seni acıtamasınlar"
Ama...
Ama ben seni acıtmazdım ki!!!!

Bense o mantıklı, düşünceli kızın içinde
pembe filler, mor inekler barındırıyordum
mümkün olsa tüm dünyaya iyilik saçardım
düşmanımın gözyaşı bile akmamalıydı
Evet objektifim ve çok düşündüm
Hatasız olmasam da
Art niyetsiz ve hep iyiydim.
Allah bilir tabiki belki ben de senin kadar günahtaydım?
Sorsam öyle söylerdin

Ben senin çizdiğin hayallerin içini boyamaya çalışırken
Sen oyun oynadığını sanarak eline silgiyi alıp silmeye başlamıştın
Görmem geç oldu


Aşkın [red]BEN[/red] hali
vefa,sadakat,duygu,mutluluk ve [red]AŞK[/red] demekken,
Aşkın [red]SEN[/red] hali
yarış,savaş,kaçış,ihanet,yalan ve [red]AŞK[/red] demekti.

Ben sonsuzluk derdim aşka,
Sen içten içe ayrılık...

Ben Şirin'e bürünürdüm aşkımı efsaneleştirirdim
Senin dünyan zaten fantastikti bilmezdim
Aynı oyun kutusunun içine konulmuş
Bir tavla pulu ve bir satranç piyonu
Dünyamız farklıydı,
Yolumuz ayrı,
Ben belki yokluğunu tutardım da bir piyonun
Sen tavla bile bilmezdin


Hüzün kovalar bazen insanı,hayat hiç mükemmel olmaz!
Sen mükemmel peşinde koşar gibi gözüküp,
çoğu zaman başarısızlığı kutlarken,
Ben elimdekiyle avunur gibi yapıp,
Hep ilerlerdim ve kutlamazdım zaferlerimi
senin başarısızlıklarını kutladığın gibi şaaşalı


Ben noktalarken seni sevdim,sevmiştim derken
senin her başlangıcın seviyorumdu
Bitişin beni yalanlamak oldu,


Değişen ben değildim,
Ki şu anda inan ki çok değiştim!
Değişen sahtekarlıkların inandırıcılığıydı
Güvensiz aşktansa
Güvendiğim sevgiyi saklarım kendime
Bedeli yeklikse uzak düşmem kendimden
Ayrık otları bitmeden çeker giderim hiçlikten...
Uzun...
Uzun ve güzel bir ömür sığar hiçlikten gelmiş bir "Herşey"'e
Anlayana ve anlamayana...
Yine de özlerim bazen en sığ anlarını
Yine de nefret etmem seni sevmiş olmamdan..



Bazıları ilk defa
[red]AŞK[/red]'ı bulduklarında
[black]AŞK[/black]'la tanışırlar...
Ve o andan sonra [red]AŞK[/red] ile [black]AŞK[/black]'ı karıştırmamayı öğrenir,bilerek yaşarlar.....

Bilge insanlar der ki: Bir yanlışı öğrenmek, doğruyu öğrenmenin bir başka harika halidir...

[ediğim,içtiğim her şeyde
Yemeğimin tatlısı güllaç
Kahvaltımın her lokması gül reçeli]

burasi tam bana göre, bayilirim güllaca

emegine saglik canim, süper bunlar hala okumaya devam ediyorum

ben teşekkür ederim canım okuduğun için

Yalnış yollarda yürümekten, yürüyüp de bir menzile erememekten yoruldum.Hep mi kanacak bu yürek,hep mi kanayacak? Dinmiyor sızım,kapanmıyor yaralarım.Ne halimden anlayan var ne de bir yoldaşım.Yalnızım.......Yalnızlık en kara geceden daha kara.Aşk adına ne varsa hepsi terk edip gitmiş beni.Öylece umutsuz,çaresiz,sessiz kalmışım.Ben acıyı sevda sanmışım.....


Hiç böyLe olacağımı düşünmezdim oysa...Bitmez sanırdım,tükenmez bilirdim, ''GiTMEZ'' derdim...GiTTi!!Giderken geride bir enkaz bırakacağını bile bile gitti.Ne kaldı şimdi bana acıdan başka? susmaktan ve acıyı yaşamaktan başka ne gelir elimden?


''her aşk biter'' derler ama böyle yıkıcı,böyle yakıcı olması gerekmiyor ki bitişlerin....Hem benim aşkım bitmedi,bitmeyecek de....Daha hiçbirşey yaşamadan, hayatı paylaşmadan nasıl bitsin? bu yürek onun için atmaya devam ederken nasıl tükensin?


Yüreğim bir firara daha tanıklık etti işte...Hep hüzünle hatırlanacak dünler,nasıl geçeceği meçhul bugünler ve gelmeyecek yarınları yaşamanın zamanı şimdi. ''ondan bana ne kaldı'' diye düşünüyorum da aklıma yalanlardan başka hiçbirşey gelmiyor. O mu daha çok ustaydı yoksa ben mi çok saftım anlayamıyorum.Hiçbir soruya yanıt bulamıyorum.Al işte, yine ağlıyorum.Kelimeleri durdurmayı öğrendimde birtek gözyaşlarıma söz geçiremiyorum.


Ben hayata ve aşka karşı üzerime düşen herşeyi hakkıyla yerine getirirken böyle acı çekmek reva mı??? ya da gerçek hayat başka bir boyutta bu gördüğüm rüya mı? Gitti yerden dönse ''Hata Yapmışım'' dese,sevdiğini söylese geçer mi kalp ağrısı? Diner mi aşk acısı? Korkuyorum acıya alışmaktan,korkuyorum her acıyı sevda sanmaktan...


Şimdi böylesine zayıfken,böylesine kırılmışken yine yalnış bir yola saparım ben.Yüreğimin sızısını dindirecek diye yalnış kollara sarılırım.sonra yine gelsin hüzün,gelsin acı.Oysa açım ben saf sevdalara,yalanlara bulaşmamış aşklara,ihanetlerle anılmayan insanlara.Açım hiç birşey beklemeden sevenlere,kalp gözüyle görebilenlere.....Madem aşkım bu kadar korkutuyor herkesi,madem sevdamın büyüklüğünü görüp kaçıyorlar,öyleyse ne ismim Ne cismim kalsın geride.Savrulup gideyim toz bulutlarıyla hiçkimsenin erişemeyeceği topraklara...


Yeter ki acısız yaşansın Sevda!!!

"Sen" merkezli bir dünyam var benim...

Varlığında hayat bulan, yokluğunda yok olan bir dünya... Karış karış, milim milim sen dolu bir dünya...

Gece yarısı kaçıyorsa uykularım, sabahta göremiyorsam güneşi, doğsada aydınlanmıyorsa odamın penceresi dilimde yine aynı kelime...

"Mutluluk dışarıda değil, senin yüreğinde..."

Mutluluk senin yüreğinin, benimse dünyamın taaa içinde... Dışarda ki ne mi? Bunu sorma bana. O, sadece senin yüreğinin, benimse "Sen" merkezli dünyamın aynası.

Yeni güne her uyandığımda söylediğim bir şey var bugünlerde...
Yaşantı, ne dışımız ne de içimiz.
Yaşantı her ikimiz!

Senle ben dünya ediyoruz.
Senle ben "biz" ediyoruz.
Senle ben "1" ediyoruz.

Senle beni topluyorum, senden beni çıkarıyorum, senle beni çarpıyorum ve seni bana bölüyorum. Değişen bir şey yok.
Senle ben "1" iz.
Senle ben her şeyiz.

"Ben" merkezli bir dünyan var senin!
"Sen" merkezli bir dünyam ver benim!

A$K!
Bir başka dünya...
Bir başka mantık...
Bir başka müzik...
Bir başka ben...

Aşk sayesinde "Sen" merkezli bir dünyam oldu benim.

Hadi! Durma dünyam, sonsuza dek dön. Seni bana, beni sana savur!

Tutunacak yeri kalmadı hayatımın, kendime tutunuyorum, savruluyorum düşlerimin içinde, kahroluyorum. Çekip gitmek istiyorum buralardan, nereye varacağımı bilmediğim uzun bir yolda, yanıma hiç birşey almadan, ardımda hiç kimseyi bırakmadan, yol almak istiyorum, hiç bir yere varmadan.

Bir zamanlar sen vardın.Sanaydı tüm yolculuklarım.


Kendi kendimin prensesiyim ben. Kendi yalnızlığıma buyuruyorum her şeyi.Yalnızlığımın krallığında,yalnızlığımı yönetiyorum. Yüksek duvarlar örmeliyim ülkeme. Kimseyi içeri almamalıyım. Kimsesiz kalırsa insan, ancak o zaman kurtulur yaralanmaktan.

Bir zamanlar sen vardın. Senden aldığım bütün yaralarım.

Kaçmalıyım biliyorum.Acılarımın sonu gelene kadar kaçmalıyım. Bomboş odalarda ağlamalıyım. Güçlü görünmeliyim tüm insanlara. Kendimi korumalıyım. Oyunlar oynamalıyım. Yıkılmazmışım gibi, kırılmazmışım gibi, güçlü ve sakin olmalıyım. Sığınmalıyım kendi krallığıma, savaşlarımı kendi içimde yaşamalıyım

Bir zamanlar sen vardın. Tüketti beni oyunların.

Kimseler bilmemeli, görmemeli tükendiğimi.Bir seçim zannetmeli. Sebebinin sen olduğu bilinmemeli yalnızlığımın. İçimde kalan "sen"imin güzelliğini korumaya çalıştığımı görmemeli.

Bir zamanlar sen vardın.Gerçektin. Yanımdaydın.

Şimdi yoksun, varlığım can çekişiyor.Kimsenin bilmediği, görmediği bir acıyı yaşıyorum kendimi hapsettiğim yalnızlıkta. Gelsen. Tutsan ellerimden, can versen içimde bir türlü bitiremediğim varlığına. Kaçışlarıma bir son versen.Yıksan bütün duvarlarımı, yeniden hayata döndürsen.Hayata tutunmayı öğretsen. Savrulmasam, yok olmasam, yaralanmasam.


Bir zamanlar sen vardın.Yoksun, ölmekten beter.

Sadece gelsen. Zannettiğim gibi güzel olmayacak olsa da,gelsen,

Bu bile yeter.

Al hadi, minik bir kızın titreyen yüreği var avucunda... Bak senin için titriyor bu yürek, senin için çarpıyor bu kalp ve yalnız senin için çarpıyor hiç durmamacasına...


Gözlerini ilk gördüğüm, yüreğine ilk sahip olduğum an verdim yüreğim sana.
Hiç kimseyi sevmediğim halde sevdim seni...Hiç kimseye vermediğim halde kalbimi verdim sana...




Kilidi de sende anahtarı da...
İster sonsuza dek kilitle, yüreğim yüreğinden ayrılmasın. İster kilidi de anahtarı da kır at, yüreğine yanaşmasın.


Bu aşkın kalemide silgiside senin elinde...
İstediğin gibi yaz, ,istediğin gibi sil.
Beni sana, seni bana yazmak senin elinde.
Yazılanı bekler, kaderime düşeni yaşamak kalır bana...
Şimdi sen karar ver.
Ya "her şeyimsin" de yada "hiç bir şeyim!"


Ben ki kimselere boyun eğmez, hep uç noktalarde yaşardım. Acıda da mutlulukta da ortası yoktur bende. Ya çok mutlu olurum ayaklarım yere değmez, yer çekiminden bile etkilenmem. Ya da çok üzülür hüzün sürerim gözlerime...

Sen ki gözlerine hüzün sürmeye çalışanlara siper olansın.
Sen ki beni karalarımdan soyundurup beyazlara sarıp sarmalayansın.
Sen ki aşka kapılarımı ardına kadar açtıransın.
Sen ki kalbimin anahtarını sonsuza kadar alabilecek olan tek insansın.


Yüreğim senin yanında huzur buluyor, varlığım seninle anlam kazanıyor.


Anlamsızlıklarda bir daha hiç kulaç atmamak adına anlamlandır beni!
Sevgi yoksunu yüreklerde bir daha hiç kaybolmamak adına severim seni!

Hani bir kağıda birşey yazarsın, sonra silersin, yanlış yazmışsındır çünkü..! Silginin tozunu elinle temizlersin gider, ama kağıda dikkatli baktığında yanlış olan yazının izini görürsün...İşte sende benim yüreğime yazılmış olan bir yanlışlıksın, silmeme rağmen izlerini taşıdığım..!

Yalınayak yürüdüm hep sana ulaşmak için..Hissederek herşeyi..Yürürken kirlensede, batan şeyler canımı acıtsada devam ettim..!
Ben adım attıkça, sen koştun,
Ben durdukça, sen hızlandın..!

Ben vardığımı sanmıştım oysaki, ama yanıldım..! Geri dönmek istedim.. dönemedim..Ayaklarım acıyordu, çok yara vardı kanayan, çizik doluydu en derininden...Tam yolun ortasında kaldım şimdi, beni burdan almanı bekliyorum yorgun halimle... Kimbilir belki elimi tutarsın, yardım edersin geri dönmeme, Belki kucağına alırsın, o yollardan geçmeme izin vermezsin yine..Belki.. ya da neyse boşver..!

Kalbin kapıları vardır ya hani...!
Kimisi bekler birisinin girmesini,
Kimisi almıştır içeri, bırakmaya niyeti yok,
Kimisi de kapılarını kapamış, kilidi de vurmuştur üstüne...

Ben ise, o kapıları sonuna kadar açan birisini buyur ettim içeri, çok geçmeden kapıyı suratıma hızla çarpıp çekip gitti acımasızca..Bende şimdi kapıyorum kapılarımı sessizce… Ama unuttuğum bir şey vardı..O kapının arkasında saklı kalmış acılar ve sen varsın hala..Üstüne kapatıyorum..Hep orda kalacaksın..Hep o kapının arkasında..Hep..!

Kalbin kirlenmişti senin bir kere,
Duyguların masumluğunu yitirmiş,
Bakışların soluk ve anlamsıztı..!
Gülüşlerin yarım ve sahte,
Cümlelerin suskun ve yamalı…!
Sevgime de gölge düşürmeden git hadi..O hak etmedi kirlenmeyi…Tıpkı sendeki ben gibi…!

Yüreğimin küflü duvarları var artık, aşılması imkansız olan…Sahip olamamamın acısını hissediyorum ilk defa, bakışlarımda hüzün saklı, birazcıkta nefret…Birazda sen işte..Yine sen…!