Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın?
- Konbuyu başlatan Aragorn
- Başlangıç tarihi
sebnemsever_42
Aktif Üye
- Katılım
- 20 Mar 2006
- Mesajlar
- 2,377
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 41
Ayrılık sarmasın bu sevdayı. .
Sözler verildi. Bakışlar tazelendi. Bitişlerin üstü örtüldü,gelişlere yemin edildi. Yürekler birleştirildi. Eller anlaştı.Gözler konuştu. Kelimeler dudaktan dökülüverdi. Mutluluk parfüm gibi yayıldı. "Seviyordu..."
yüreğine sağlık ayşe çok gzel bir yazı
Sözler verildi. Bakışlar tazelendi. Bitişlerin üstü örtüldü,gelişlere yemin edildi. Yürekler birleştirildi. Eller anlaştı.Gözler konuştu. Kelimeler dudaktan dökülüverdi. Mutluluk parfüm gibi yayıldı. "Seviyordu..."
yüreğine sağlık ayşe çok gzel bir yazı
Banane gelecekse dünyanın sonu
Bitecekse bitsin artık hayat yolu
Korkum yok içim rahat huzurla dolu
Aşkı yaşadım senle bir ömür boyu
Yüzümdeki çizgilerin bile adı sen
Aldığım her nefesin sebebi sen..
Dünyaya birdaha gelsem sevgilim,arar bulurum yine seni severim..
Cenneti değişmem saçının teline,ömrümün yettiği kadar seni severim..
Bitecekse bitsin artık hayat yolu
Korkum yok içim rahat huzurla dolu
Aşkı yaşadım senle bir ömür boyu
Yüzümdeki çizgilerin bile adı sen
Aldığım her nefesin sebebi sen..
Dünyaya birdaha gelsem sevgilim,arar bulurum yine seni severim..
Cenneti değişmem saçının teline,ömrümün yettiği kadar seni severim..
sebnemsever_42
Aktif Üye
- Katılım
- 20 Mar 2006
- Mesajlar
- 2,377
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 41
teşekkür ederim
ANNE
Bugün yine sensizim anne
Hala gidişini kabullenemedim
İçim acıyor anne içim yanıyor
Senin acını dindiremedim
İnsanlar çok acımasın anne
Çok zalim bu dünya
Oysa sen bana insan en kutsal varlıktır derdin
Şimdi gel gör anne
İnsanlık ne hallere düştü
Gözlerim her daim yaşlı anne
Korkma kimse görmüyor ağladığımı
Evde de ağlamıyorum artık
Babam üzülmesin diye
Sokağa kaçıp ıssız bir köşede
Sessizce ağlıyorum
Ayaklarım beni zor götürüyor işime
Sadece bir yer var koşarak gittiğim
Hergün iş çıkışını bekliyorum
Sonra mezarına gidiyorum koşa koşa
Sarılıp öpüyorum doya doya
Artık dayanamıyorum sensizliğe anne
Sen gittin gideli ben bende değilim
Melekler yoldaşın olsun rahat uyu
Seni çok özledim anne Seni çok özledim
ayşe...
Bugün yine sensizim anne
Hala gidişini kabullenemedim
İçim acıyor anne içim yanıyor
Senin acını dindiremedim
İnsanlar çok acımasın anne
Çok zalim bu dünya
Oysa sen bana insan en kutsal varlıktır derdin
Şimdi gel gör anne
İnsanlık ne hallere düştü
Gözlerim her daim yaşlı anne
Korkma kimse görmüyor ağladığımı
Evde de ağlamıyorum artık
Babam üzülmesin diye
Sokağa kaçıp ıssız bir köşede
Sessizce ağlıyorum
Ayaklarım beni zor götürüyor işime
Sadece bir yer var koşarak gittiğim
Hergün iş çıkışını bekliyorum
Sonra mezarına gidiyorum koşa koşa
Sarılıp öpüyorum doya doya
Artık dayanamıyorum sensizliğe anne
Sen gittin gideli ben bende değilim
Melekler yoldaşın olsun rahat uyu
Seni çok özledim anne Seni çok özledim
ayşe...
sebnemsever_42
Aktif Üye
- Katılım
- 20 Mar 2006
- Mesajlar
- 2,377
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 41
canı çıkmadık güvercinden umut kesilmezmiş derler kalbimsende bence umudunu hiç kaybetme
Gözyaşından bile ıslak bir iklim; iyot kokusuna meydan okuyabilecek bir başka nefes yok. Güneş, kime gözlerini dikse, yakıyor... Sivrisinekler Cumhuriyeti’nde miskin ve hastalıklı bir öğle vakti, sessizliği “Que chez dès qui que tu à dame”* ın Napolispanyolca şarkıları bozuyor. Sen nasılsın kim bilir? Hangi ılık duşun altında sözlerini uydurduğun şarkılar mırıldanıyorsun?
Seninle mutsuzluğumuzun haritasını çizmeye çalışıyorum günlerdir. Beşerî haritada başkent sensin, metropol benim. Fizikîde deprem kuşağı sarılmış belime, sen okyanusa kıyısı olan karlı bir zirvesin. Siyasî haritada ütopik bir yanım var, jeo-duygusal bir yanım.. ama hâlâ gelişmekte olan üçüncü sınıf ilişkilerde alt sıralarda adım. Oysa ne güzel olurdu seninle sınırlarsız yaşamak... Şimdi, gittiğim her yerde saklamaya çalıştığım sahte pasaportum seninle geçmişim. Yokluğun vize basmış, iltica etmişim yalnızlığa. Verdiğin o eski umut da olmasa, kendi penceremden dışarı bile bakmazdım oysa. Geceden gündüze çıkan yolu bulamazdım et bürümüş ruh patikalarında.
Sen yoktun diye varlığını inkâr edecek değilim.(Geri) Geleceksin, biliyorum; bu yüzden beklemiyorum!
Git!-me!-liydin.. Gittin, çünkü (sabit) kaldıkça köklerini(acıtı)yorsun sen! Dön!’m’e!cek!sin! çünkü sadakat isteyecek yorgun y’anın.. Yangında sadece c’anını kurtar sen.. ben ruhumun çaresine bakarım.
Ederse, cellat intihar eder idam sehpasında. ‘Kurtar beni’ olur son sözü; ‘Daha fazla ölemem’!
Seninle mutsuzluğumuzun haritasını çizmeye çalışıyorum günlerdir. Beşerî haritada başkent sensin, metropol benim. Fizikîde deprem kuşağı sarılmış belime, sen okyanusa kıyısı olan karlı bir zirvesin. Siyasî haritada ütopik bir yanım var, jeo-duygusal bir yanım.. ama hâlâ gelişmekte olan üçüncü sınıf ilişkilerde alt sıralarda adım. Oysa ne güzel olurdu seninle sınırlarsız yaşamak... Şimdi, gittiğim her yerde saklamaya çalıştığım sahte pasaportum seninle geçmişim. Yokluğun vize basmış, iltica etmişim yalnızlığa. Verdiğin o eski umut da olmasa, kendi penceremden dışarı bile bakmazdım oysa. Geceden gündüze çıkan yolu bulamazdım et bürümüş ruh patikalarında.
Sen yoktun diye varlığını inkâr edecek değilim.(Geri) Geleceksin, biliyorum; bu yüzden beklemiyorum!
Git!-me!-liydin.. Gittin, çünkü (sabit) kaldıkça köklerini(acıtı)yorsun sen! Dön!’m’e!cek!sin! çünkü sadakat isteyecek yorgun y’anın.. Yangında sadece c’anını kurtar sen.. ben ruhumun çaresine bakarım.
Ederse, cellat intihar eder idam sehpasında. ‘Kurtar beni’ olur son sözü; ‘Daha fazla ölemem’!
Hala yürüyorum. Gözüm ağrıyor, tenimden dışarı çıkmayan kanım, canımı yakıyor... Ufalmış göz çukurum sanki binlerce tonluk binanın altında can çekişir gibi. Hayata eskisi gibi yalnız bakamıyorum... Kendime, ben gidene kadar yeni yalanlar bulmalıyım diye düşünürken, ilkel gecelerin, karanlığı sırtında taşıyan, ne kadar yağlasan da gıcırtısından durulmayan mezar taşını hayal ediyorum. Yaralı bir kuş gibi çırpınıyorum. Etiketim yok artık. Müzisyenliğim, hatta alnımdaki kocaman leke bile bir zaman sonra unutulacak... Öğrettiğim kafkas, okuduğum yazılar, bir başka insanların hatıralarında kalacak.
Ne söyleyebilirimki kendime, gizim olmayacak, heyecanım unutulacak, bir yemin kendiliğinden bozulacak...
İçimin bir yerlerinde göğü açılmış toprak kokusu var, siyah deri kanepenin üzerinde camdan daha kırılgan bir umut var... Merdivenim yok yüreğimden dışıma açılan... Pis bir oyun bu... Söylediğim şarkılar, elimde baget, çaldığım davul susturuyor gözyaşımı... Kanı görüyorum, fışkıran kanı. Can yeleğim yok, batan bir geminin güvertesinde öcünü alıyor kader. Panik halindeyim, kendiliğinden devre dışı kalmanın hikayesi çok yakında diye kenara çekiyorum ellerimi. Belki kuruntu, bilmiyorum, bilmek de istemiyorum. Şehrin her sokağına küfrediyorum, çıban gibi batıyorum her yere. Sanrılarımda acılar, yollarımda gözyaşı, ışığın çığlığında ikiye bölünüyorum. Ne gerideyim, ne ileride. Anılar faşist, anılar dinsiz, devrimini arıyor. Yağmalandıkça, tanrıya yaklaşan kocaman boşluk giriyor hayatla ben arasına.
Biliyorum, ağaçların yaprakları arasından sızan loş bir ışıkla ardımdaki karanlıkta süzülüyorum... Her yaprağın hışırtısı, başka anlamlar veriyor yollara. Soğuk ve ıslak molalarımda, imlalara takılmadan, ilk defa kollarımı hayata hiç olmadığı kadar açıyorum. İnadına yaşıyorum artık, inadına dipdiri belalar buluyorum yaşamaya. Kirli, beyaz bir sisin içinde, hep orada, hep aynı yere ışıyan yıldızlar arıyorum gecelerime. Yarım kalsın istemiyorum hikayem, hayatımda eksilen ne varsa tamamlayıp, giderken dolansın istemiyorum yaralarımın ayağıma...
O bu değil de, en çok baba olamayacağıma kahroluyorum.
Parmaklarımda canımı yakan kelimelerin tuhaf acısı, saçlarımı avuçlarımın arasına alıp, sıkıyorum başımı. Damla damla akıp da kaybolsam diyorum, sessizce, yazmadan, okumadan, duasız, sus payım bile olmadan, damla damla, usulca.
Korkmadan basıyorum toprağa, dağlara doğru kaldırıyorum başımı, uzak, derin, dipsiz bir boşluk yok artık gördüğüm yerde, üşümüş parmaklarımı göğsüme gizleyerek, yüreğim düşecekmiş gibi bakıyorum gökyüzüne, yaramı öpüyor rüzgar, sarmalıyor, kucaklıyor, kestirmeden giriyor hep içime. Kıyısında dursam da yaşamın, olsun, kıyısından da olsa tutunuyorum işte, gittiği yere kadar...
daha fazla ölemem...
Ne söyleyebilirimki kendime, gizim olmayacak, heyecanım unutulacak, bir yemin kendiliğinden bozulacak...
İçimin bir yerlerinde göğü açılmış toprak kokusu var, siyah deri kanepenin üzerinde camdan daha kırılgan bir umut var... Merdivenim yok yüreğimden dışıma açılan... Pis bir oyun bu... Söylediğim şarkılar, elimde baget, çaldığım davul susturuyor gözyaşımı... Kanı görüyorum, fışkıran kanı. Can yeleğim yok, batan bir geminin güvertesinde öcünü alıyor kader. Panik halindeyim, kendiliğinden devre dışı kalmanın hikayesi çok yakında diye kenara çekiyorum ellerimi. Belki kuruntu, bilmiyorum, bilmek de istemiyorum. Şehrin her sokağına küfrediyorum, çıban gibi batıyorum her yere. Sanrılarımda acılar, yollarımda gözyaşı, ışığın çığlığında ikiye bölünüyorum. Ne gerideyim, ne ileride. Anılar faşist, anılar dinsiz, devrimini arıyor. Yağmalandıkça, tanrıya yaklaşan kocaman boşluk giriyor hayatla ben arasına.
Biliyorum, ağaçların yaprakları arasından sızan loş bir ışıkla ardımdaki karanlıkta süzülüyorum... Her yaprağın hışırtısı, başka anlamlar veriyor yollara. Soğuk ve ıslak molalarımda, imlalara takılmadan, ilk defa kollarımı hayata hiç olmadığı kadar açıyorum. İnadına yaşıyorum artık, inadına dipdiri belalar buluyorum yaşamaya. Kirli, beyaz bir sisin içinde, hep orada, hep aynı yere ışıyan yıldızlar arıyorum gecelerime. Yarım kalsın istemiyorum hikayem, hayatımda eksilen ne varsa tamamlayıp, giderken dolansın istemiyorum yaralarımın ayağıma...
O bu değil de, en çok baba olamayacağıma kahroluyorum.
Parmaklarımda canımı yakan kelimelerin tuhaf acısı, saçlarımı avuçlarımın arasına alıp, sıkıyorum başımı. Damla damla akıp da kaybolsam diyorum, sessizce, yazmadan, okumadan, duasız, sus payım bile olmadan, damla damla, usulca.
Korkmadan basıyorum toprağa, dağlara doğru kaldırıyorum başımı, uzak, derin, dipsiz bir boşluk yok artık gördüğüm yerde, üşümüş parmaklarımı göğsüme gizleyerek, yüreğim düşecekmiş gibi bakıyorum gökyüzüne, yaramı öpüyor rüzgar, sarmalıyor, kucaklıyor, kestirmeden giriyor hep içime. Kıyısında dursam da yaşamın, olsun, kıyısından da olsa tutunuyorum işte, gittiği yere kadar...
daha fazla ölemem...
Bir kez daha feribot..
Bir kez daha rüzgâr küfredecek saçlarımın arasından, kulaklarıma..
Ben nefretimi fısıldayacağım, simidimi paylaştığım martılara...
Sigaramın yarısını özlemin içecek, yarısını öfekm sömürecek... bir sigara daha yakacağım seni soluyan ciğerlerimin inadına...
Bir kez daha gelemem Hope..
Bir daha vuramam kıyılarına..
Anla beni,
Daha fazla ölemem sana!
Bir kez daha rüzgâr küfredecek saçlarımın arasından, kulaklarıma..
Ben nefretimi fısıldayacağım, simidimi paylaştığım martılara...
Sigaramın yarısını özlemin içecek, yarısını öfekm sömürecek... bir sigara daha yakacağım seni soluyan ciğerlerimin inadına...
Bir kez daha gelemem Hope..
Bir daha vuramam kıyılarına..
Anla beni,
Daha fazla ölemem sana!
