Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın?

Sevmek
BİR OLMAKtır...evet..

Nasıl hasretim sana, hem de nasıl. Gözlerim, hep sen çıkacakmışsın gibi karşıma, öyle panik, öyle sevinçli ki anlatamam. Susarım. Seni ilk gördüğüm gündeyim şimdi. Yanaklarımdan yastığıma düşün damlada diyemediklerim. Ne kadar yalnızım, ne kadar sensiz, yastığım nemli, yanaklarım gibi, şimdi beklerim seni bir pencere kenarından…

Bilmesem sıcaklığını, hissedemezdim bunca yoğun yaşamazdım, seninle tüm yaşadıklarımızı. İyi ki varsın dediğim, en önemlisi kalbimi ve bakışlarımı sende bıraktığım, olmazsa olmazlarımın en önemlisi, sevdiğim en büyük aşkım sen. Bak! bir gün daha sensiz ve yalnız geçmiş…


Ne zaman düşlesem bizi. Ki her sabah uyandığımda yokluğunda, ıslanmış gözlerle uyanıyorum. İçimde bir ses, bize yaptığın haksızlıklar için hesap sormakta durmaksızın.
Bilirim, ne zaman yağsa yağmurlar, içinde sen ve bizden damlalar olacak. Kaç gündür, göğüs kafesimin dışında çarpıyordu kalbim.

Gecenin bilmem kaçı ve yüreğimdeki alevin yalnızlığımla coşmakta, daha bir yakmakta şimdilerde. Birinci dereceden vurgunum ve bir o kadar yanık, dört duvar arasında kendimleyim, say ki yaşamak bu. Şafak kaç. Kavuşacağımız gün yakın mı. Yoksa ben, biz hayâl miyiz. Sen, son baharım ol. Bu son durağım. Seni sevmek sevmek istiyorum, tüm dünya kıskanmalı ya da şimdi bir mermi, şah damarımdan vurmalı.

Bir yanım ezik….

Şimdi yatağa yapışmış yatıyorum, yorgunluktan ve soğuk yemiş bedenimle daha bir ağırım şimdi. Bu gece, bir ömür kadar uzun olsa ve hiç uyanmasam. Kısaca yorgunum işte. Gögsünde dinlenmek istiyorum, yaralı bir aşk gibi sarılmak istiyorum sana. öyle işte….,

İYİ GECELER AŞKIM…..İYİ GECELER ÖMRÜM……



ALINTI...

Gökyüzünün şu rengini,

Mavi yarınlara da taşıyabilir miyim?

Suskunluğun gözlerinin içinde ağlayan bebeğin,

Gülümsemesi gerçekleşebilir mi?

En azından gökkuşağının renkleri,

Gözlerimde parıldayabilir mi?

Ne yapmalı ki bunlar gerçekleşsin,..

Ne yapmalı ki mavi yarınlara akabilmeli?..

Sessizce gitmeli mi yoksa buralardan?

Uzak diyarların sonsuz çığlığı...

Adımlarım sokaklarda çınlarken,

Rahatsız etmemeliymişim diğerlerini,

Olduğum yerde mi kalmalıyım?

Suskunluğun adını umutsuzluk mu koymalıyım?

Duvarlara yakın olup derdimi onlara anlatmalıyım..

Yada denizlere bakmalı..

Ufkun,nefretle yakınlaşmasının hesabını sormalıyım;bakışlarımla haykırırcasına!...




ALINTI

Birtaneme;

Senin gelişinle birlikte,

Noksanlanan hafızamı geri kazanmaya çalışıyorum..

Sert rüzgarlar esiyor başımda,

Usul usul...

Dağların çığlığı coşkulandırıyor beni...

Ve ben..uçuyorum uçuyorum...

Soğuk rüzgarlarla,bulutların şeffaflığıyla uçuyorum.

Giderken kondurduğun öpücük ,

Kalbimde yankılandı sanki..

Sessizce,kuşkuyla ama bir o kadarda aşkla...

Gülüşündeki zenginlikse,

İçimi ısıttı...

Alev alev parça tesirler bıraktı..

Kanmayalım hiç kimsenin ruhuna,

Biz onları değil,bırak onlar bizi yaşasın!..

Ezdirmeyelim kendimizi,

Sökemezler,yüreğimizden sevgimizi!

Susturamazlar içimizden gelen sesleri...

Bağıralım,haykıralım ağzımıza geldiğince;

“SEVİYORUM İŞTE SEVİYORUM”diye!!!



ALINTI

Sevgilim,
Sana sevgilim diyorum..
"Ayrılık da sevdaya dahil
Ayrılanlar hala sevgili"

Dediği gibi İlhan'ın..

Sevgilim, sana sevgilim diyorum, bir daha hiç
demeyeceğim içindir belki..

Ayrılmamız neyi değiştirecek, ayrılık yüreğimden silip
atabilir mi seni derdin.. Kimbilir..

Bu sana son yazışım.
Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım,
beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla nasıl da parçalanıyor böyle.
İlk kez yazmak böyle zor, anlatmak bu kadar olanaksız.
İçimde çağıldayan herşeyin, sana doğru aktığını duyupta bunu anlatamamak.. Ne acı..

Oysa, seni her düşündüğümde, sesim, zamanın ve mekanın olmadığı,görünmeyen,
ince ipeksi bir yolda ilerleyip kulaklarına akmadı mı..?


Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti.
Ruhumun sana akışı, o hızlı ama bir o kadar yavaş, delice ama bir o kadar sakin,
coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi.
Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda, iki kişilik yalnızlıklarda,
ya da gözlerin maviliklere kilitlenmiş.. Duyardın!

Hala duyuyorsun.. Şimdi, şuan, seninle konuşurken, ruhunda geziniyorum yine.
Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını, o kimselere hissettirmediğin,
bir anlık dalgınlığı, sadece anın yakaladığı o ince sızıyı.. Kapa gözlerini..

Sen hep duyacak mısın beni, ben hep anlatacak mıyım? Bilmiyorum..

Ama, madem ayrılanlar hala sevgili, ayrılanlar hala sevdalı, bu ayrılıkta bitmeli..

Ayrılık..
Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan.
Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil, ayrılmakmış asıl zor olan.
Ayrılmayı başarana kadar yaşanılanlar, o kanatan acıtan korkulu bekleyişler..
O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil,
sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak,
ağlayarak git artık içimden diyebilmek, ama daha derken pişman olup hayır kal ne olur diye yalvarmak..
Ne kadar zordu mabel.. Öyle içimdeydin ki, seni ordan çıkarmak,kendimi paramparça etmek demekti.

Ayrılık.. O kanlı zafer.. Şimdi paylaştığımız işte bu.
İçimizde o boşluğun büyük acısı yüzümüzde birbirimizin kanı var hala..

Sevgilim,
Sevgilim diyorum son kez sana. Bir daha demiyeceğimdendir bu ve bir daha yazmayacağımdan.

Ayrılık da bitmeli..



ALINTI

ALINTIDIR..!!!!

ALıntıdır..!!!

ALINTIDIR..!!!

ALINDIT..!!1

paylaşım için teşekkürler apo :lol:

ben teşekkür  ederim  )