Neden mi nefret ediyorum peki?

Müthiş bir coşku bu, müthiş bir rahatlama, müthiş bir kendini ifade etme yöntemi. Evet böyle hissediyorum işte! Ellerim ard arda taşlar alıyor yerden ve fırlatıyor merdiven basamaklarına doğru. "İşte bu!" diyorum. "Böyle biriyim ben! Gerçekte bu var içimde!" Taşlar basamaklara çarpıp parçalanarak etrafa sıçramaya ve dağılmaya başlıyorlar, ard arda, durmadan, yok etmenin o eşsiz hissiyatı kendimi güçlü hissettiriyor bana. "Böyle hissediyorum şu an, öfkeliyim, nefret doluyum! Bakın bana, çünkü nefret ettiğim sizsiniz!"

Neden mi nefret ediyorum peki?

Çünkü kimse anlamıyor beni. Dalga geçilecek cümleler bunlar değil mi? Hepinizden nefret ediyorum falan. Hayır hiç de değil. Çünkü sizi de anlamıyorlar, kimse kimseyi anlamıyor, ben de sizi anlamıyorum, anneniz sizi anlamıyor, siz kardeşinizi anlamıyorsunuz.

Toplum, benzer değerlere sahip bir oluşumdur, bu yüzden bir toplum içindeki insanlar, birbirlerini, toplum dışındaki bir insana nazaran çok daha iyi anlarlar.

Ama ben bu değerler ile yetişmedim. Benim etrafımda beni anlayacak bir toplum yok.

Birbirine en yakın olan insanlar bile birbirlerini asla tam olarak anlayamazken, sen, yabancı, beni nasıl anlayacaksın ki...

İşte bu yüzden kızgınım. İşte bu yüzden gözlerim ateş ateş. İşte bu yüzden hiç var olmamış olmayı ya da varlığını duyumsayacak bir benliği bulunmayan bir hayvan olmayı dilerdim.

........... :angry:Insanlar devamli bir birbirlerini anlarlar, ama gunun  sartlari, ve durumlara gore,kayitsizlik yapar anlamazlarmis gibi gorunurler, bu arada  cama bir tas degil onlarca tas da atilsa,anlamak istemeyen yine anlamaz. guzel konu icin yuregine saglik.