İkili Yalnızlığımız...

Suskunuz... Hem de çığlık çığlığa bir suskunluk bizimkisi...

Bu konuşacak bir şeyimiz olmadığından değil. Konuşmaya çalıştığımız şeylerin, alıştığımız yalnızlığımızdan uzaklaştırması aslında bizim korkumuz...

İkimizde cesaret edemiyoruz. Öylesine alışmışız ki içimizde büyüttüğümüz yalnızlığımıza. Seviyoruz onu. Belki de yaşandığında yok olacağı korkusu bizi tereddütte düşüren. Kaybetmekten korkacağımız bize ait bir şey oluşturma kaygısı...

Sen yapamadığın hamlenin, hayatın boyu inanmak istediğin değerlere sahip gibi gördüğün düzeni yok etme girişiminden Başka bir şey olmayacağını düşündün hep... Bense yılların verdiği bir alışkanlıkla içinde var ettiğim bana daha fazla acı vermemek için susmayı tercih ettim...

İçimden çığlık atarak susuyorum... Susuyorum... İçimde o kadar güzelsin ki... Sana susuyorum...

Demiştim ya "yüreğim susmayı öğreniyor". Aslı yok. Sevdiğini anladığında içinde duyduğun çığlığın yankısı hiç bitmiyor. O hiç susmayacak... Her gün, her saat bana haykıracak, bağıracak, parçalayacak içimi. Benimse yüzümde o gülümsemem yer edinecek tekrar...

Her soğuk üşütemediği gibi, her ateş de yakamazmış insanı... Üşüyorum; alev alev üşüyorum... Hani saatlerce sessiz, tek kelime etmeden sana bakışlarım var ya; gözlerinde beni ısıtacak olan anlamları yakalamaya çalışma çabamdan başka bir şey değil...

Ve her yakaladığımda kaybettiğimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyişler... Ve her kaybettiğimde yeniden yakalama çabam... 

Düzensizliğimin; benim için bir düzen oluşturduğu zamanımda girdin hayatıma. Her şeyim birbirine karışmış dolanıyordu ve kimsesizdim... Girdin; kimsesizliğimi kovdun.
Vardın; dedin susup kalma. Düşün dedin... Sonra yarat dedin, yarattığını paylaş benimle... Bak işte yarattığım cümlelerim var sana dair... Beynim düşünmeye korktu bu cümleleri; kalbim ise can atıyordu.

Şimdi kimliğimden çok uzaktasın. Nar çiçeklerinin arasından geçip, ceviz ağaçlarının altında çayını içiyorsun. Belki de kayısı ağaçlarının altında tenine değen güneşin renk cümbüşünü izliyorsun. Hep anlatırdın bana oraları, oralarda aldığın solukları, oralarda kabuğundan çıktığını, oradaki göğü, oradaki geceyi..

Nasılda öykünürdüm sana. Sen anlatırken ben dolanırdım oralarda.
Yoksun... Yine oralardasın. Sen kabuğundan çıkarken ben kabuğuma saklanıyorum. Burada gece dipsiz... Burada sensiz her şey siyah. Ne kadar zormuş ayrılık. Ayrılık ne yamanmış... Eksiltiyor insanı...
Ayrılık yalnızlaştırıyor.

Kızma bana. Yalnızlık ve ayrılık nasıl yaşanır ki farklı. Arabesk acılar biriktiriyor yokluğun.
Kızma bana. Cümlelerimin ve yokluğunun acemisiyim.
Tekrar yazacağım sana. Biraz tecrübe edinmiş cümleler ve olgunlaşmak istemeyen yokluğunla.

Sen de yaz olur mu? Kayısı ağaçlarını yaz, nar çiçeklerini yaz, oradaki insanları yaz ve kokunu sür sözcüklerine...
Geceye benim için de bak; çünkü orda yıldızlar daha kalabalık olur...

Hoşça kal,
Seni çok özledim.

Hani 2 kere 2, 4 ederdi?

Nedir beklediğin benden?

Şimdi bu pişmanlık neden?

Hani gitti mi bir kere giderdi giden?

Hani suçluydu en az terkedilen de terkeden kadar?

Hani dilsizdin, elinde bir kandil, yüzüme tutup bir mucize arıyordun gözlerimde ve ’yok’, demiştin sadece dönüp ardına bakmadan giderken?

Şimdi diz çökmek bile yalvarırken büyütüyorsa önümde seni, ezemiyorsam bir böcek gibi ihanetini parlatan dudaklarına yataklık eden suratını, vaadettiklerini baştan sona pür dikkat dinliyormuş görünüyorsam ve bakışlarımdaki parlama zannediyorsan özür dileyerek boyun eğen geri dönüşünden, yanılıyorsun; 2 kere 2, hâlâ 5, ben hâlâ soluk alıp veren bir mucizeyim, bir bedende iki ruh - bir ruha dar yarım bedenim...

Eğer sana "defol git!", diyemiyorsam, üç ayaklı bir sandalyenin önünde ben, çırılçıplak, elimde bir urgan, o sandalyeyi tekmelemeyeceğini bildiğimdendir. Sanma ki sevdiğimdendir...

Bana bir cellat lazım! Yaptığından pişmanlık duymayacak, çoktan ölmüş ve mezarından çıkıp insanların arasına karışmış bir müsvette. Hayal kırıkları dökülmüş olmalı üzerine, tamiri imkânsız bozgunları olmalı yüzünde derin çizgiler halinde. Acımadan, hiç düşünmeden itmeli beni o çukura, hiç acı çekmeme izin vermeden tekmelemeli sandalyemi.

Oysa sen önümde diz çökmüş bir zavallısın, bir uşak, bir köle, hain bir köpeksin cezalandırılmayı çoktan hakeden artık gözümde ve hiç korkma, ’efendin’ boynuna demir zinciri geçirip, bukağını göğsüne saplayarak, ihanetini alnına hakkedecek elindeki mıhla. O mıh ki, ’gammaz İsa’nın ayaklarından söktüğümdür kendi ellerimle...

Yaklaş şimdi, yaklaş ve teslim ol! Bana sahip olduğunu sandığın soluk soluğa kalışların her biri, bir ilmik eksiltecek demir zincirinden ve sonunda göğsüme saplı bukağında ilmek kalmadığında, ’sahip’ olmanın aptal gururu yüzünde şapşal bir gülümseme çizerken gebereceksin huzur içinde. Özenle ve şefkatle parçalayarak yiyeceğim etini. Kanını kana kana içeceğim. Ruhunsa hep köle kalacak kösnüllüğüne cehennemin dibinde.

İçimden çığlık atarak susuyorum... Susuyorum... İçimde o kadar güzelsin ki... Sana susuyorum...

teşekkürler bitanesi o büyük yüreğine sağlık...

Ve her yakaladığımda kaybettiğimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyişler... Ve her kaybettiğimde yeniden yakalama çabam... 


sende sağollasın bitanesi

ßunLar cok guzeL ya  :'(  yüregine saglik KaLbimsende  :'(

Sağollasın ablacım

Susa ve bekle.........

Sen hiç dertleştinmi yalnızlıkla?
Peki ya senin hiç sensizliğin oldumu?
Ya hiç güneşi beklerken,tutulduğuna şahit oldunmu?
Yarını beklerken,farkında olmadan saatin yarını gösterdiği oldumu?
Herşeyini feda ettiğin vurdumu seni usuldan hiç?
Birden etrafı izlerken gülen insanları fark ettiğinde,
Ne zamandır suratının asık olduğundan habersiz oldunmu?
Göz yaşlarını farkettirmemek için yağmuru bekleyip ağladınmı hiç?

Seni beklemiyorum artık..Gülüşün var sadece aklımda ve gözlerin..
Sevgimi güneşe sardım sıcak kalması için..
Umudumu yağmura yatırdım,her damlada biraz daha büyümesi için..
Kötü ne varsa,üzerine bir avuç toprak attım yok olması için..
Seni sana bıraktım!!

Herşeyden herkesten habersiz..
Elvedasız yok oluşum senden ..
Şimdi gülüceklerin başkasının olsun..
Gözlerinde...
Teninde..
Kokunda..

Şimdi Dışından yalan da olsa gül..
İçin kan ağlamayı tat..
Şimdi Başkasına bana baktığın gibi Bak..
Utan..
Tenine başkası değsin..
Kokunu saklamaya çalış..ve yalancı bi tebessüm savur...

Durma Hadi Gül...
Gözlerin Kan çanağı oluncaya kadar Gül!!
Haykırırcasına Sus!!
..Ve ardında neleri bıraktığını düşün..
Sevincinden Kahrol!!!

Senin aşkının bittiği yerde ben başlarım..
Sende yok olmuşluklarım geri gelir..
Eskiden ben yoktum...Sen varsın derdim..
Sen gitsen de nasılsa içimdesin benim..
Senin bittiğin yerde..Ben başlarım...

saol bitanesi

sende sağol bitanesi