Hayatin içinden geçiyoruz, hayat da bizim...
Gün, karanliga döndügünde sorgulamalar basliyor, sabaha karsi ise yargilamalar...
Geçip giden gençligin zincirden bosanmis hayaletleri, sabaha karsi yatak odasinin bir kösesinde kendisine siranin gelmesini bekliyor.
Huzursuz gecelerin sabahi daha bir huzursuz oluyor.
Dünü düsünüyorsun...
Bugünü...
Gündüzü...
Geceyi...
O ani ve ertesi günü...
Ve bir sonraki geceyi...
Bu arada bugün kaçiyor ellerinden, zaman akiyor parmak aralarindan...
Geçmis yillarda hovardaca harcanan bir an bile, simdi çok agir bedel sayiliyor...
Sonra geçtigin caddeleri daha bir baska gözle geçiyorsun...
Kaldirim taslari sanki canli ve sert basarsan incinecek gibi...
Yillarca önünden geçtigin bakkalin suratindaki derinlesen izleri görünce, eve gittiginde ilk isin aynaya kosmak oluyor...
Ve günler günleri izliyor...
Ve sen de günleri izliyorsun bir yandan...
Kum saati çoktan tersine dönmüs, her düsen kum tanesi kursun gibi beynine ve ruhuna isliyor...
Ve aynaya her baktiginda gördügün adamin suratinda pismanlik biraz daha fazla okunuyor... Her seferinde:
Hayatinin içinden geçen tramvayda hiç bir zaman vatman olamiyorsun...
Ve raylarin dösendigi güzergâh da asla sana ait degil...
Kâh ayakta gidiyorsun, kâh bosalan bir yere oturuyorsun...
Bazen de ayakta durmaktan yorulup bir kenara çömeliyorsun...
Yillar geçiyor, eklemler biraz daha gevsiyor...
Beynindeki gri hücreler, ölürken ruhundaki en derin izler, birer uçuruma dönüsüyor...
Çokça beslenme sepeti kokulari duyuyorsun ve ilkokul ögretmenini hatirliyorsun...
Yeni bir beyaz yakanin sana verdigi sevinç, beslenme sepetinden çikan bir dilim sanayagli reçelli ekmek, sana bugünün en uç hazlarini yasatiyor...
Yerine bir sey koyamadigin sey; hatiralarin...
Seni ayakta tutarken ayakta vuran onlar...
Siyah oluyorsun bazen hayatin içinde, bazen beyaz kaliyorsun.
Ama beyaz kalsan kirleniyor, siyah olsan suçlaniyorsun...
Ve ölmeden bir dakika önce, koca bir hayatin bos yere geçtigini farkediyorsun...
Ben biliyorum bunu...
Ben defalarca öldüm.
Ve sunu sordum defalarca kendime:
Çok dogmak mi iyi, yoksa çok ölmek mi aci..
Neticede bu soru yerini su hükme birakti her seferinde:
Beyazin kaderi kirlenmek, siyahin kaderi suçlanmak
Gün, karanliga döndügünde sorgulamalar basliyor, sabaha karsi ise yargilamalar...
Geçip giden gençligin zincirden bosanmis hayaletleri, sabaha karsi yatak odasinin bir kösesinde kendisine siranin gelmesini bekliyor.
Huzursuz gecelerin sabahi daha bir huzursuz oluyor.
Dünü düsünüyorsun...
Bugünü...
Gündüzü...
Geceyi...
O ani ve ertesi günü...
Ve bir sonraki geceyi...
Bu arada bugün kaçiyor ellerinden, zaman akiyor parmak aralarindan...
Geçmis yillarda hovardaca harcanan bir an bile, simdi çok agir bedel sayiliyor...
Sonra geçtigin caddeleri daha bir baska gözle geçiyorsun...
Kaldirim taslari sanki canli ve sert basarsan incinecek gibi...
Yillarca önünden geçtigin bakkalin suratindaki derinlesen izleri görünce, eve gittiginde ilk isin aynaya kosmak oluyor...
Ve günler günleri izliyor...
Ve sen de günleri izliyorsun bir yandan...
Kum saati çoktan tersine dönmüs, her düsen kum tanesi kursun gibi beynine ve ruhuna isliyor...
Ve aynaya her baktiginda gördügün adamin suratinda pismanlik biraz daha fazla okunuyor... Her seferinde:
Hayatinin içinden geçen tramvayda hiç bir zaman vatman olamiyorsun...
Ve raylarin dösendigi güzergâh da asla sana ait degil...
Kâh ayakta gidiyorsun, kâh bosalan bir yere oturuyorsun...
Bazen de ayakta durmaktan yorulup bir kenara çömeliyorsun...
Yillar geçiyor, eklemler biraz daha gevsiyor...
Beynindeki gri hücreler, ölürken ruhundaki en derin izler, birer uçuruma dönüsüyor...
Çokça beslenme sepeti kokulari duyuyorsun ve ilkokul ögretmenini hatirliyorsun...
Yeni bir beyaz yakanin sana verdigi sevinç, beslenme sepetinden çikan bir dilim sanayagli reçelli ekmek, sana bugünün en uç hazlarini yasatiyor...
Yerine bir sey koyamadigin sey; hatiralarin...
Seni ayakta tutarken ayakta vuran onlar...
Siyah oluyorsun bazen hayatin içinde, bazen beyaz kaliyorsun.
Ama beyaz kalsan kirleniyor, siyah olsan suçlaniyorsun...
Ve ölmeden bir dakika önce, koca bir hayatin bos yere geçtigini farkediyorsun...
Ben biliyorum bunu...
Ben defalarca öldüm.
Ve sunu sordum defalarca kendime:
Çok dogmak mi iyi, yoksa çok ölmek mi aci..
Neticede bu soru yerini su hükme birakti her seferinde:
Beyazin kaderi kirlenmek, siyahin kaderi suçlanmak
)