"Yanlıştan adam olmaz." derler aslında ama,bir yazım yanlışıyla başladı olumlu cümlelerimiz ve sonrasında aşk...Çekim ekleriyle bağlandık cümlelerimizde,iki özne...
İkinci tekil kişiyi hiç sevmemiştim bu denli ve hiç kullanmamıştım cümlelerimde "sen"i...Hep gerçek anlamdaydı sana söylediklerim.Çok anlamlılık,mecaz yoktu sözlerimde...
Sıfatlar getirdim,en güzellerini...Zarflar getirdim "sen"li yüklemlerime...Vurguladım her defasında "sen"i...
Güzel benzetmelerle ama hep yalındı...Yaptığımız mübalağalar sadece aşktandı,aşkaydı....Hiçbir teşbih karşılamazdı bendeki "sen"i...
Sevdanın birliktelik halini yaşadık,sen "ile"...
Şimdi ise "-den" halindeyim ben...
Cümlelerimdeki gizli öznemdin...Yalnızca yüklemine bakarak ben çözebilirdim..."-miş"li geçmiş zamanda gördüm ki "sözde" özneymişsin,özne gibi görünen,ama ne zaman ne yaptığı aslında belli olmayan...
Edilgenliklere gömen bazı zaman yapılanları,bazense en etken olan...
Geniş zamanlarda gelecek zaman kiplerinde hayaller kurardık.Rivayetlerde birbirimizi tamamladık...
Sonra,bilinmeyen bir zamanda -hatırlanmaz,geçmiş zamanın hikayesinde- cümle dışı unsurlar girdi aralara...Ben cümleden attıkça,sen tekrar tekrar getirdin gereksiz,adı konmamış ögeleri...
İkilemeler arasına virgüller sıkıştırdın,asla yapılmaması gereken anlatım bozuklukları yaptın...Cümleleri dağıttın,parçaladın;anlamsız parçalara ayırdın...Hüsn-i ta'lil bile bir çare olamadı düşündüklerimi yazmaya...
Geniş zamanda sorduğun "gelecek"le ilgili soru,şimdi "geçmiş"te bir anı...
Ben,"sen" olan öznemi ve senin gerçekleştiremeyeceğin yüklemi de alıp gidiyorum.Sen ve cümle dışı,o "tanımlanamayan" unsurlar ve ardınızda son nokta.
Seviyorum:Yüklem...Geçmişte başlayan,devam eden,gelecek olan...Gelecek zamanı olan ama belgisiz durumda,gereklilik kipine sürgün eylemim...
Seni:"Belirtili" nesne...Değişmez özne,gizlilerde sakladığım,kimseye belirtmediğim,sadece benim çözebileceğim...
Kim?:Ben!...Gizli özne...Olmak istemediğim ama olduğum,ama senin hiç göremeyeceğin,buna izin vermeyeceğim bir yerdeyim...
Saat değildi,gündü...Akış,daha da hızlanmıştı,o kadar...
Rüzgarlı bir günde,avcumun içinde buluverdiğim,sararmamış bir not...
'Sen,benim iyelik ekimsin,bana aitsin.'
Benimdin...
'Sen,cümle sonuna koyduğum ünlemimsin.'
...
'Sen,bağlaç olan "ki"sin ve ben sana bağlıyım.'
Özne ve yüklemimle,bağlaçları da aldım...Al(malı)ydım...
"Cümle sonuna koyduğum üç noktam hep sen olacaksın."
(alıntı)
İkinci tekil kişiyi hiç sevmemiştim bu denli ve hiç kullanmamıştım cümlelerimde "sen"i...Hep gerçek anlamdaydı sana söylediklerim.Çok anlamlılık,mecaz yoktu sözlerimde...
Sıfatlar getirdim,en güzellerini...Zarflar getirdim "sen"li yüklemlerime...Vurguladım her defasında "sen"i...
Güzel benzetmelerle ama hep yalındı...Yaptığımız mübalağalar sadece aşktandı,aşkaydı....Hiçbir teşbih karşılamazdı bendeki "sen"i...
Sevdanın birliktelik halini yaşadık,sen "ile"...
Şimdi ise "-den" halindeyim ben...
Cümlelerimdeki gizli öznemdin...Yalnızca yüklemine bakarak ben çözebilirdim..."-miş"li geçmiş zamanda gördüm ki "sözde" özneymişsin,özne gibi görünen,ama ne zaman ne yaptığı aslında belli olmayan...
Edilgenliklere gömen bazı zaman yapılanları,bazense en etken olan...
Geniş zamanlarda gelecek zaman kiplerinde hayaller kurardık.Rivayetlerde birbirimizi tamamladık...
Sonra,bilinmeyen bir zamanda -hatırlanmaz,geçmiş zamanın hikayesinde- cümle dışı unsurlar girdi aralara...Ben cümleden attıkça,sen tekrar tekrar getirdin gereksiz,adı konmamış ögeleri...
İkilemeler arasına virgüller sıkıştırdın,asla yapılmaması gereken anlatım bozuklukları yaptın...Cümleleri dağıttın,parçaladın;anlamsız parçalara ayırdın...Hüsn-i ta'lil bile bir çare olamadı düşündüklerimi yazmaya...
Geniş zamanda sorduğun "gelecek"le ilgili soru,şimdi "geçmiş"te bir anı...
Ben,"sen" olan öznemi ve senin gerçekleştiremeyeceğin yüklemi de alıp gidiyorum.Sen ve cümle dışı,o "tanımlanamayan" unsurlar ve ardınızda son nokta.
Seviyorum:Yüklem...Geçmişte başlayan,devam eden,gelecek olan...Gelecek zamanı olan ama belgisiz durumda,gereklilik kipine sürgün eylemim...
Seni:"Belirtili" nesne...Değişmez özne,gizlilerde sakladığım,kimseye belirtmediğim,sadece benim çözebileceğim...
Kim?:Ben!...Gizli özne...Olmak istemediğim ama olduğum,ama senin hiç göremeyeceğin,buna izin vermeyeceğim bir yerdeyim...
Saat değildi,gündü...Akış,daha da hızlanmıştı,o kadar...
Rüzgarlı bir günde,avcumun içinde buluverdiğim,sararmamış bir not...
'Sen,benim iyelik ekimsin,bana aitsin.'
Benimdin...
'Sen,cümle sonuna koyduğum ünlemimsin.'
...
'Sen,bağlaç olan "ki"sin ve ben sana bağlıyım.'
Özne ve yüklemimle,bağlaçları da aldım...Al(malı)ydım...
"Cümle sonuna koyduğum üç noktam hep sen olacaksın."
(alıntı)