Saatlerdir bilgisayarin basinda oturuyordu, hala bekledigi mail
gelmemisti. Silkindi. Kaç saat olmustu bilgisayar basina oturali?
Oooo! İki saatten fazla olmus, koskoca iki saat?
Arkadaslari yemege davet etmisti, Sinan sinemaya, oda arkadaslari ise
fal partisine.. Hiçbirini kabul etmemisti. Simdi bu ücra internet
cafede gelecek o maili bekliyordu. Daha ne kadar sürecekti?
Kimbilir belki, bugün hesabina bile girmemisti, girmeyecekti?
Girse bile yazacagi daha önemli insanlar vardi belki... Belki de onun
ona önem verdigi gibi o, ona önem vermiyordu? Yok canim!
O da en az Sevgi kadar deger veriyordu Sevgi'ye, yazdigi her mesajin
karsiligi ertesi güne geliyor, hadi ertesi gün olmadi birkaç gün
içinde gecikmenin özürünü de içeren mail hesabinda bekliyordu
Sevgi'yi. Aylar olmustu yazismaya baslayali, bir kez bile aksamamisti
mailler. Ta ki, bu haftaya kadar.
Hafta basindan beri tek bir satir gelmemisti ondan. Tuhaf!
Oysa kendisi yazacak bir sey bulamasa - ki, bu da ayda yilda bir
olurdu- forward edilmis mesajlar gönderirdi, güzel sözler, fıkralar
ya da ufacik bir e-kart. Üçüncü gün dayanamamis, onu merak ettigini
söyledigi bir mail göndermisti:
Heeeey, öldün mü kaldin mi? Haber verseneeeee! diye sakalasmisti
üstelik. Ses seda yoktu yine karsi tarafta, besinci gün iyiden iyiye
meraklanir olmustu, hatta bir sapigin onun hesabina girip gelen
mesajlari ondan önce okuyup sildigini bile düsünmüstü. İyisi mi
oturup bütün gün bekleyecekti bilgisayar basinda, hem içinde de bir
süphe kalmayacaktı böylece. Bugün sekizinci gün de bitmisti. Yine en
ufak bir yazı bile gelmemisti. Unuttu beni diye geçirdi içinden.
"Tabii, ne bekliyordun ki!" diye kizdi kendi kendine. Alay etti bir
süre bu çocukluguyla. Hiç görmedigi, sadece yazilariyla, siirleriyle
tanıdigi biriydi karsidaki ve hep öyle uzakta öyle bilinmez
kalacakti. Ne bekliyordu ki? Kendisi de bilmiyordu.
Hayalinde bu yazıları yazan kisiyi bir türlü canlandiramiyordu.
Ne zaman gözlerini kapasa sadece bir çift el görüyordu, klavyenin
tuslarina dokunan güzel parmaklar... Bu elin kime ait oldugunu
görmeye çalisiyor, didiniyor ama hayali bir anda dagilan sis gibi yok
oluyordu. Ertesi gün solugu yine bilgisayar basinda aldi. Bekledi,
bekledi. Birkaç arkadasindan gelen mailleri yanitladi hemencecik.
Aslında böyle beklemek fena da olmuyordu hani. Zaten tatildeydi
yapacak baska bir isi yoktu, arkadaslarindan çogu eve dönmüstü
kalanlar ise onu çagirsa da o pek istemiyordu. Bu düsüncelere
dalmisken yeni bir mesaj geldi. Hayret adres pek yabanciydi ona.
Biraz tereddüt ettikten sonra yüregi korku içinde açti. Mail,
"merhaba ben Akin'en yakin arkadasiyim. Kendisini trafik kazasinda
kaybettik, telefon defterinin arasinda sizin mail adresinizi bulduk
ve haber vermeyi uygun gördük. Basimiz sagolsun" diyor ve devam
ediyordu ama mailin devami onu ilgilendirmiyordu artık.Okuyacagini
okumustu zaten. Kaçinci ölüm haberiydi bu, bu kaçinci deger verdigi
insandi yitip giden? Bazen bütün ugursuzlugun kendinde oldugunu
düsünüyordu. Sonra saçma geliyordu düsündükleri, ama ne farkederdi
ki, iste cok sevdigi, her gün yazdiklariyla onun gününe renk katan o
kisi artik yoktu. Kötü bir saka olamaz miydi?
Ne yapacakti simdi? Bekledigi mail gelmis miydi? Ne yani kalkip
gidecek ve bir daha gelmeyecek miydi? Bir daha o güzel mesajlari hiç
göremeyecek bir daha o elleri hayal edememenin üzüntüsüyle dogruldu.
"Cebinden size henüz yollamadigi, yollamak için dogum gününüzü
beklediği bir şiir bulduk.
Tipki sahibine ulasmamis bir mektup gibi duruyordu oracikta. Asagida
onun sizin için yazdigi son siiri bulacaksiniz. VAR MISIN ?
Biliyorum sasiracaksin Son sözler gibi gelecek kulagina Yoo yanilmiyorsun.
Son sözler bunlar.
Bu uzakligi kaldirmak için ortadan Sadece bir ufacik his'tik, sen
bana ben sana İki satır lâf, iki misralik siirdik Bir gülücüktük Bir
soru isareti Oysa daha fazlasini istemek bencillik mi? Anla artik!
Sözler var ama satirlar yetersiz düsünceler var ama sayfalar yetersiz.
Duygular var ama misralar yetersiz.
Anla artik biliyorum bir sen var, bir de ben uzak uzak yerlerde ayri
ayri sehirlerde. Ama desem ki, sana: Biz demeye var misin?
Desem ki, ne sen olsun, ne de ben. Bir biz olalim. Var misin
Sasirmisti, istemezdi etraftakilerin gözü önünde aglasin.
Hiç adeti degildi ne de olsa. Oysa Akin hep nasil hissediyorsan öyle
ol baskalarini bosver derdi. İste her zamanki gibi yine dinlemisti
onun sözünü. Demek o da ayni seyleri hissetmis, o da artik bu uzakigi
kaldirmak istemisti. Dogumgünü geçmisti, hem de yine bilgisayar
basinda. Yeni bir yasa daha girmisti iste, yepyeni bir yas, yepyeni
umutlar, acilar, mutluluklar.
Her yas olgunlastirirmis biraz daha insani, belki de en çok bu yasa
girdiginde olgunlastigini anlayacakti yillar sonra arkasina dönüp
baktiginda kimbilir... Akin! Kahretsin, seni simdiden özledim diyerek
hiçkiriklara gömüldü. Neden sonra eli yanita gitti. Akin'a geç kalmis
bir yanitti bu. Sadece tek bir sözcük yazdi : VARIM !
KAYNAK: Mizzah.com
gelmemisti. Silkindi. Kaç saat olmustu bilgisayar basina oturali?
Oooo! İki saatten fazla olmus, koskoca iki saat?
Arkadaslari yemege davet etmisti, Sinan sinemaya, oda arkadaslari ise
fal partisine.. Hiçbirini kabul etmemisti. Simdi bu ücra internet
cafede gelecek o maili bekliyordu. Daha ne kadar sürecekti?
Kimbilir belki, bugün hesabina bile girmemisti, girmeyecekti?
Girse bile yazacagi daha önemli insanlar vardi belki... Belki de onun
ona önem verdigi gibi o, ona önem vermiyordu? Yok canim!
O da en az Sevgi kadar deger veriyordu Sevgi'ye, yazdigi her mesajin
karsiligi ertesi güne geliyor, hadi ertesi gün olmadi birkaç gün
içinde gecikmenin özürünü de içeren mail hesabinda bekliyordu
Sevgi'yi. Aylar olmustu yazismaya baslayali, bir kez bile aksamamisti
mailler. Ta ki, bu haftaya kadar.
Hafta basindan beri tek bir satir gelmemisti ondan. Tuhaf!
Oysa kendisi yazacak bir sey bulamasa - ki, bu da ayda yilda bir
olurdu- forward edilmis mesajlar gönderirdi, güzel sözler, fıkralar
ya da ufacik bir e-kart. Üçüncü gün dayanamamis, onu merak ettigini
söyledigi bir mail göndermisti:
Heeeey, öldün mü kaldin mi? Haber verseneeeee! diye sakalasmisti
üstelik. Ses seda yoktu yine karsi tarafta, besinci gün iyiden iyiye
meraklanir olmustu, hatta bir sapigin onun hesabina girip gelen
mesajlari ondan önce okuyup sildigini bile düsünmüstü. İyisi mi
oturup bütün gün bekleyecekti bilgisayar basinda, hem içinde de bir
süphe kalmayacaktı böylece. Bugün sekizinci gün de bitmisti. Yine en
ufak bir yazı bile gelmemisti. Unuttu beni diye geçirdi içinden.
"Tabii, ne bekliyordun ki!" diye kizdi kendi kendine. Alay etti bir
süre bu çocukluguyla. Hiç görmedigi, sadece yazilariyla, siirleriyle
tanıdigi biriydi karsidaki ve hep öyle uzakta öyle bilinmez
kalacakti. Ne bekliyordu ki? Kendisi de bilmiyordu.
Hayalinde bu yazıları yazan kisiyi bir türlü canlandiramiyordu.
Ne zaman gözlerini kapasa sadece bir çift el görüyordu, klavyenin
tuslarina dokunan güzel parmaklar... Bu elin kime ait oldugunu
görmeye çalisiyor, didiniyor ama hayali bir anda dagilan sis gibi yok
oluyordu. Ertesi gün solugu yine bilgisayar basinda aldi. Bekledi,
bekledi. Birkaç arkadasindan gelen mailleri yanitladi hemencecik.
Aslında böyle beklemek fena da olmuyordu hani. Zaten tatildeydi
yapacak baska bir isi yoktu, arkadaslarindan çogu eve dönmüstü
kalanlar ise onu çagirsa da o pek istemiyordu. Bu düsüncelere
dalmisken yeni bir mesaj geldi. Hayret adres pek yabanciydi ona.
Biraz tereddüt ettikten sonra yüregi korku içinde açti. Mail,
"merhaba ben Akin'en yakin arkadasiyim. Kendisini trafik kazasinda
kaybettik, telefon defterinin arasinda sizin mail adresinizi bulduk
ve haber vermeyi uygun gördük. Basimiz sagolsun" diyor ve devam
ediyordu ama mailin devami onu ilgilendirmiyordu artık.Okuyacagini
okumustu zaten. Kaçinci ölüm haberiydi bu, bu kaçinci deger verdigi
insandi yitip giden? Bazen bütün ugursuzlugun kendinde oldugunu
düsünüyordu. Sonra saçma geliyordu düsündükleri, ama ne farkederdi
ki, iste cok sevdigi, her gün yazdiklariyla onun gününe renk katan o
kisi artik yoktu. Kötü bir saka olamaz miydi?
Ne yapacakti simdi? Bekledigi mail gelmis miydi? Ne yani kalkip
gidecek ve bir daha gelmeyecek miydi? Bir daha o güzel mesajlari hiç
göremeyecek bir daha o elleri hayal edememenin üzüntüsüyle dogruldu.
"Cebinden size henüz yollamadigi, yollamak için dogum gününüzü
beklediği bir şiir bulduk.
Tipki sahibine ulasmamis bir mektup gibi duruyordu oracikta. Asagida
onun sizin için yazdigi son siiri bulacaksiniz. VAR MISIN ?
Biliyorum sasiracaksin Son sözler gibi gelecek kulagina Yoo yanilmiyorsun.
Son sözler bunlar.
Bu uzakligi kaldirmak için ortadan Sadece bir ufacik his'tik, sen
bana ben sana İki satır lâf, iki misralik siirdik Bir gülücüktük Bir
soru isareti Oysa daha fazlasini istemek bencillik mi? Anla artik!
Sözler var ama satirlar yetersiz düsünceler var ama sayfalar yetersiz.
Duygular var ama misralar yetersiz.
Anla artik biliyorum bir sen var, bir de ben uzak uzak yerlerde ayri
ayri sehirlerde. Ama desem ki, sana: Biz demeye var misin?
Desem ki, ne sen olsun, ne de ben. Bir biz olalim. Var misin
Sasirmisti, istemezdi etraftakilerin gözü önünde aglasin.
Hiç adeti degildi ne de olsa. Oysa Akin hep nasil hissediyorsan öyle
ol baskalarini bosver derdi. İste her zamanki gibi yine dinlemisti
onun sözünü. Demek o da ayni seyleri hissetmis, o da artik bu uzakigi
kaldirmak istemisti. Dogumgünü geçmisti, hem de yine bilgisayar
basinda. Yeni bir yasa daha girmisti iste, yepyeni bir yas, yepyeni
umutlar, acilar, mutluluklar.
Her yas olgunlastirirmis biraz daha insani, belki de en çok bu yasa
girdiginde olgunlastigini anlayacakti yillar sonra arkasina dönüp
baktiginda kimbilir... Akin! Kahretsin, seni simdiden özledim diyerek
hiçkiriklara gömüldü. Neden sonra eli yanita gitti. Akin'a geç kalmis
bir yanitti bu. Sadece tek bir sözcük yazdi : VARIM !
KAYNAK: Mizzah.com
