Hep başlangıçlar zor sanırdım…
Yeni bir insanı tanımak, güvenmek.
Asıl zor olan “alışmakmış”
Bir insana şiir yazacak kadar
Ona, onu yazacak kadar alışmak.
Ne kadar oldu bilmiyorum
Kelimelerle dans etmeyeli;
Sevgi için…Sevgili için…
Bazen soruyorum kendime; neden bu sevgi, nereden?
Cevap yok, tık yok içimde…
Kaçmayı denedim, olmadı.
Görmemeye çalıştım bazı şeyleri,
Nereye kadardı?
Savundum seni kendime karşı,
Ama mantığım yine haklı çıktı…
Olacak dedim, düzelecek her şey…
Ama tek kulaçla geçilmiyor akıntı.
Kasırgaya meydan okudum, kendimden yittim
Ama vazgeçilmiyor, bitmiyor.
Kendim yaşamak istedim bu serüveni,
Belki bu kez olur dedim.
Belki şaşırtırdın beni,
Belki hiç uyanmazdık rüyadan;
Ama sadece uzaktan sevmekle ruh doymuyor…
Kıskandım seni, inanamadım belki…
Güvenemedim sana göre,
Ama öyle değildi inan ki!
Tek kabullenemediğim paylaşmaktı,
Çünkü paylaşmak bana yasaktı…
İnsan bilmediği bir şeyi nasıl yaşar?
Nasıl inanır böyle bir aşka?
Aşk değildi belki yaşanan,
Tükenen biz değildik…
Tüketilen sevgi değildi!
Ben fazla geldim,
Aşkım fazla geldi…
Sevgim boğdu seni kendi nefesiyle.
Korktun,
Böyle bir duygu yabancıydı sana…
Korktun ölesiye,
Hazır değildin, zamanı değildi şimdi sevmenin
ama gel gör ki ey hat..
Sevmiştin beni…
Hem de benden vazgeçecek kadar…
Vazgeçmedim deme,
İçimde bir şeyler bitmedi deme,
Sende farkındasın geçenlerin…
9 ay, bir cenin ömrü
Geçip gitti hayatımızdan sinsice…
Ben istemez miyim bitmesin, ben istemez miyim zaman dursun; geçmesin.
Ben istemez miyim devam edelim, bahar doğsun bize!
Ama olmuyor.
Ne sesinde o eski aşık çocuk var,
Ne beni merak eden sen…
Gözlerin mi?
Onları daha görmedim…
Bekliyorum görmeyi,
O zaman anlayacağım benden vazgeçip, geçmediğini…
Vazgeçilmek mi....
Vazgeçen ben miyim ki...
