Şeker Turşusu
Aktif Üye
- Katılım
- 29 Ocak 2007
- Mesajlar
- 326
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 38
Merhaba;
Bu sabah bir başka uyandım, yüzümü yıkadım aynaya baktım gözlerimdeki senle karşılaştım..
Bana bıraktığın onca duyguya rağmen, sana uzandım, dokundum ve masumca okşadım yanaklarını… Bir gönül yarası ya da bir can sıkıntısı mı hâkimdi üzerinde diye, merak ettim?
Sen cevap vermedin yüzünün yansıması gitti ve ben devam ettim yaşama…
Kahvaltıyı hazırladım çayımı içerken içime bir acı çöktü, sebebini anlamadığım…
İnan tatlım, onca acıdan sonra anladım ki, ben sana hiç kırılmamışım…
Anladım ki, şuan gelsen, sadece sarılırım sana, bir özlemle ve sımsıkı…
Bu defa izin vermem üzgünüm, ne neden dinlerim, ne sebep, nede geçmişi sorgularım..
Çünkü umurumda değil hiç bir şey, ben sensiz kalmışım, ben sebepsiz kalmışım, ben aç…
Düşündüğümde yalnız başıma, kimse bana seni sormayınca ve seni sorgulamayınca, bütün kirlilerin yok oluyor ve bembeyaz bir yolda beyazlar içinde geliveriyorsun aklıma…
Sadece seni özlediğimi hissediyorum ve bu özlem yıkıyor, geçiyor, siliyor her şeyi…
Bir tek sen mühimsin ey yar! Tıpkı ölüm gibi, bir tek sen gerçeksin!
Senden gayrı ne varsa hepsi senden ibaret…
Sen yoksan eksik, sen varsan tam…
Yani, her şeye sen ömür veriyorsun, sen anlam katıyorsun…
Bu kadarda içimde büyümüş olman düşündürücü...
Aslında öfkeden deli olmam gerekmez miydi? Beklide öyle…
Ama hep adını telaffuz ettiğimde, dudaklarım kilitleniyor ve aklım başımdan gidiyor…
Her şey, her şey kayboluyor anlıyor musun?
Kimse bilmese de, sen beni sevdin, bunu biliyorum…
Onca sözler, yaşadıklarımız, her şey iyi hoşta, bana sarılınca heyecandan titremen, peki ya bu yalan olabilir mi?
Bir insan bu kadar yalana bulanabilir mi? Bahsi geçen sen isen, asla!
Gözlerinde bir bebek masumluğu vardı, bilirsin bunu hep söylemişimdir sana..
Defalarca o gözlerde kayboldum, uçurumların kenarına kadar geldim….
Gözlerin bir bebek sadeliğindeydiler… Ve bu sadelik yüreğinden gelendi…
İçimi titreten sözlerin vardı… Delice bir tutkuydu kelimelerinde gizlenenler…
Hani ikimiz söz konusuysak ya da ben, hoyratlaşır ve önüme siper olurdun…
Kimse dokunamaz, kimse kirletemez ve kimse ulaşamazdı seni ezip…
Bu sabah seni düşündüğümde, işte bunlar aklıma geldi, göz pınarlarım daha günaydın derken, ağlamaya hazırmış zaten…
Sebepsiz yaşlar döküldü üzerime, akan her damlada sen vardın…
Düşünme, sen benim sevdiğimsin, neden deme sen hiç bitmeyensin, sebep sorma aşk her şeyi affediyormuş…
Sen hep benim sevdiğimsin! Ne vakit çıkarsan karşıma, gönlümde olduğun vakitçe başımın tacısın… Ben sevdiğim zaman kendimce severim, her kese siyah gelen benim beyazımdır..
Ben sevdiğim zaman, ömür koyarım… Benim için sevdiğim önemlidir, unsurlar hep bahane…
Ve anladım ki, insan sevdiğine kıyamıyormuş… Sen hep benim sevdiğimsin.
Bunu da bil ki sevdiğim, tekrar dünyaya gelsem, hiç düşünmeden ve yaşanan her şeye rağmen, ben sana yine evet derdim.
Sevgiliye kıyılır mı ya. Ben kimseye kıyamamışım, değil ki sana. İnsan sevdiğine kıyar mı söyle. Bunu hangi yürek yapar.
Bu sabah bir başka uyandım, yüzümü yıkadım aynaya baktım gözlerimdeki senle karşılaştım..
Bana bıraktığın onca duyguya rağmen, sana uzandım, dokundum ve masumca okşadım yanaklarını… Bir gönül yarası ya da bir can sıkıntısı mı hâkimdi üzerinde diye, merak ettim?
Sen cevap vermedin yüzünün yansıması gitti ve ben devam ettim yaşama…
Kahvaltıyı hazırladım çayımı içerken içime bir acı çöktü, sebebini anlamadığım…
İnan tatlım, onca acıdan sonra anladım ki, ben sana hiç kırılmamışım…
Anladım ki, şuan gelsen, sadece sarılırım sana, bir özlemle ve sımsıkı…
Bu defa izin vermem üzgünüm, ne neden dinlerim, ne sebep, nede geçmişi sorgularım..
Çünkü umurumda değil hiç bir şey, ben sensiz kalmışım, ben sebepsiz kalmışım, ben aç…
Düşündüğümde yalnız başıma, kimse bana seni sormayınca ve seni sorgulamayınca, bütün kirlilerin yok oluyor ve bembeyaz bir yolda beyazlar içinde geliveriyorsun aklıma…
Sadece seni özlediğimi hissediyorum ve bu özlem yıkıyor, geçiyor, siliyor her şeyi…
Bir tek sen mühimsin ey yar! Tıpkı ölüm gibi, bir tek sen gerçeksin!
Senden gayrı ne varsa hepsi senden ibaret…
Sen yoksan eksik, sen varsan tam…
Yani, her şeye sen ömür veriyorsun, sen anlam katıyorsun…
Bu kadarda içimde büyümüş olman düşündürücü...
Aslında öfkeden deli olmam gerekmez miydi? Beklide öyle…
Ama hep adını telaffuz ettiğimde, dudaklarım kilitleniyor ve aklım başımdan gidiyor…
Her şey, her şey kayboluyor anlıyor musun?
Kimse bilmese de, sen beni sevdin, bunu biliyorum…
Onca sözler, yaşadıklarımız, her şey iyi hoşta, bana sarılınca heyecandan titremen, peki ya bu yalan olabilir mi?
Bir insan bu kadar yalana bulanabilir mi? Bahsi geçen sen isen, asla!
Gözlerinde bir bebek masumluğu vardı, bilirsin bunu hep söylemişimdir sana..
Defalarca o gözlerde kayboldum, uçurumların kenarına kadar geldim….
Gözlerin bir bebek sadeliğindeydiler… Ve bu sadelik yüreğinden gelendi…
İçimi titreten sözlerin vardı… Delice bir tutkuydu kelimelerinde gizlenenler…
Hani ikimiz söz konusuysak ya da ben, hoyratlaşır ve önüme siper olurdun…
Kimse dokunamaz, kimse kirletemez ve kimse ulaşamazdı seni ezip…
Bu sabah seni düşündüğümde, işte bunlar aklıma geldi, göz pınarlarım daha günaydın derken, ağlamaya hazırmış zaten…
Sebepsiz yaşlar döküldü üzerime, akan her damlada sen vardın…
Düşünme, sen benim sevdiğimsin, neden deme sen hiç bitmeyensin, sebep sorma aşk her şeyi affediyormuş…
Sen hep benim sevdiğimsin! Ne vakit çıkarsan karşıma, gönlümde olduğun vakitçe başımın tacısın… Ben sevdiğim zaman kendimce severim, her kese siyah gelen benim beyazımdır..
Ben sevdiğim zaman, ömür koyarım… Benim için sevdiğim önemlidir, unsurlar hep bahane…
Ve anladım ki, insan sevdiğine kıyamıyormuş… Sen hep benim sevdiğimsin.
Bunu da bil ki sevdiğim, tekrar dünyaya gelsem, hiç düşünmeden ve yaşanan her şeye rağmen, ben sana yine evet derdim.
Sevgiliye kıyılır mı ya. Ben kimseye kıyamamışım, değil ki sana. İnsan sevdiğine kıyar mı söyle. Bunu hangi yürek yapar.