Aragorn
Aktif Üye
- Katılım
- 3 Ara 2005
- Mesajlar
- 3,684
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 37
Gidiyorsun.
Küçük ve kırık adımlarla uzaklaşıyorsun yanımdan. Ürkek bir keçi yavrusu kadar sessiz, gidiyorsun. “kaçar gibisin” diyesim geliyor.
Gözlerinde yabancısı olduğum, tanımlayamadığım karartılar dolaşıyor. Buğulu bakıyorsun. Daha önce hiç duymadığım kelimelerle, senin olmayan cümlelerle konuşuyorsun. Anlayamıyorum.
Sana benzemiyorsun uzun zamandır.
Yeni ve tedirginsin. Hani ağacın, hangi dalında, daha güvende olacağını bilmeyen bir saka kuşu kadar cılız kanat darbelerin….
Uçamıyorsun...
Böylesin. Ne söyleyebilirim ki. Kendi seçimin.
Kendi doğrun.
Öyle olsun.
Git.
Git dünyanın bütün ağaçlarının gölgesinde, tek başına otur. Kimselerin bilmediği şarkıları söyle, sesine başka sesler katılmasın.. yanı başına düşen yaprağa aldırma, gagasıyla avucunu tıkırdatan kavuniçi kanatlı kuşa kırıntını uzatma, göle taş atma.
Yapa bilirsen yap bunları. Değiş. Ne istiyorsan öyle olsun….
Rüyalarını kimselere anlatma, kimselere endişelenme….
Dağ yamaçlarının, adını bilmediğin sessiz çiçekleri, hep”adını bilmediğin çiçekler” olarak kalsın. Kitap sayfalarının arasına papatya koyma, kurutma, gün gelip kimselere kuru çiçeklerle tazelenen sevgiler uzatma. Bunun hayalini bile kurma.
Küçük sürprizler düşünme sözgelimi. Bir balık kadar sessiz ol. Tanrı kadar yalnız.
Senin yaşamın, ne söyleyebilirim.....
“geçecek” demekten, beklemekten başka ne gelir elimden. Sabrederim. Umutlanırım. Kendimi oyalarım. Yalnız kalmak istiyorsan, buna bir şey diyemem.
Ama ben ne olacağım ?
Kimsesiz kalacağım. İşte söylüyorum sana. Sözümü içinde bir yerlere koy. Sakla
Ve inan. Çünkü doğru söylüyorum.
Çekip gideceksin, bunu anladım. Hatta belki “gittin” bile. Ben yeni yeni anlıyorum. En son ne zaman bakmıştın gözlerime ve en son ne zaman göz bebeklerimiz karışmıştı birbirine.
Ah dilimin ucuna neler geliyor ?
Söylemekten ürküyorum. Sana olacakları düşünüyorum, ürküyorum. Bana olacakları düşünüyorum...
İşin içinden çıkamıyorum. Buna değer mi diyorum? Değmez diyorum....
Çünkü biliyorum. Çekip gitmek insanı nasıl yaralıyor biliyorum. Nasıl yalnız ve kimsesiz kalıyor insan. Nasıl gecelerin karası yüreğin sıvıyor, nasıl gözlerine mil çekiliyor. Biliyorum.
Şimdi yüreğime çöreklenmiş acının her zerresini yeniden tadarak gidişini seyrediyorum.
Üstüne “ seviyorum” yazdığım bir kağıttan, sandal yapıyor, dereye bırakıyorum. İster yüzsün, ister batsın, ister çalıya takılsın o kağıt sandal, hep derenin bir yerinde olacak biliyorum.
Ancak böyle rahatlıyorum.......
Ne diyordu Sunay akın :
“Deniz kıyısında
bir martıyla konuşurken görüyormuş
dostlarım beni sürekli
bir kaptanım çünkü
kağıt gemilerden
emekli…..”
