DOSTLUK NEDİR ?

Herhalde bir gösteriş, birine, aynı cinse, Kadınsan erkeğe, erkeksen kadına karşı kendini beğendirme çabası, bir moda, bir gelgeç ruh hali değil...



Sempati.. İlgi.. Bağlılık.. Yüceltme.. Taçlandırma... Sorumluluk duyma..



Yürekten algılama. Bakışlarla anlaşma.



Ses tonuyla destek verme. Kesintisiz ilişki..



Kayıp olmaz, yitmez, yoktan var olmaz bir duygu.



Bunların hepsi bir araya gelip, zaman içinde gıdım gıdım birikerek dostluğun çimentosunu oluşturuyor.



Gazetelerde okuyoruz. TV'lerde izliyoruz.



Sağda, solda konuşmalarda adı geçiyor:



Güzel yemek yeme dostu..

Edebiyat dostu.

Türk Sanat Müziği dostu.

Çocukların dostu..

Halkın dostu..



Dostluklar nasıl oluşuyor Unuttuk..



Bu hızlı kent hayatı dostluk duygusunu, aklımızdan aldı.. Yüreğimizden çaldı.



Nasrettin Hoca bir Cuma günü camide cemaate namaz kıldırmak üzere ezan okunsun diye bekliyormuş. Bir adam gelmiş.



“Hocam” demiş! “Eşeğimi yitirdim...” Hoca da adama;

“Şu namazı kıldıralım, senin eşeğin çaresine bakarız” demiş.



Hoca namazı kıldırmış, vaazını vermiş ve cemaate dönmüş:

“İçinizde hiçbir dostuyla bir bardak çay içip saatlerce konuşmamış, dostuyla sekiz saatlik yürüyüşe çıkıp hiç konuşmadığı halde sıkılmadan yürüyüşünü tamamlamamış ve komşunun kızına kem gözle baktı diye dost bildiği arkadaşını arkadaşlıktan silmiş biri var mı?” diye sormuş.

Arka sıralarda saf tutmus, sümsük tipli biri parmağını kaldırıp,

“Ben varım Hocam.” demiş.

Hoca eşeğini yitiren adama dönmüş,

“Al bu adamı git, bundan büyük eşek olur mu? Yitirdiğin eşeğin yerine kullanırsın” demiş.



Dostun yoksa... Eşekten farkın ne?



Olumsuz düşünür Sokrates'e öğrencileri sormuş: Dostluk nedir?



Sokrates de onlara şu yanıtı vermiş;



“Çocukluğumdan beri arzuladığım bir şey vardır. Kimi insan atları olsun ister... Kimi insan köpekleri. Kimisi altını, kimisi de şanı, şerefi; Bense bir dostum olsun isterim...”



İnsan biriktiren yaratık... Şan, şöhret biriktiriyor... Süper zenginse boğazda villa biriktiriyor. Tablo biriktiriyor.



Repoda para, kasalarda naftalin kokulu döviz, antika biriktiriyor. Gençse plak, kaset, cd biriktiriyor. Yorgun bir ihtiyarsa namaz niyaz biriktiriyor.



Bazıları da Kuledibi'nde Çukurcuma'ya, Üsküdar'da Eskiciler Çarşısı'na, Unkapanı'nda Horhor'a gidip; antika lambalar, cam şişeler, eski koltuklar, tesbihler, tombaklar biriktiriyor. Alimse kitap biriktiriyor. Cahilse kin biriktiriyor.



Dost biriktirmeyi içimizde kaç kişi deniyor?



Evet, kabul ediyorum, insan birçok kişiyle beraber mükemmel dost olamaz, tıpkı aynı zamanda birçok kişiye aşık olamayacağı gibi...



Fakat cinnete düştük. Dost biriktirmeyi unuttuk. İyi halt ettik.



SEVGİLİ DOSTLARIM:



NAZİK OLMAK İÇİN, BİR GÜLÜMSEME BEKLEMEYİN.



SEVMEK İÇİN SEVİLMEYİ BEKLEMEYİN.



BİR ARKADAŞIN DEĞERİNİ ANLAMAK İÇİN, YALNIZ KALMAYI BEKLEMEYİN.



ÇALIŞMAYA BAŞLAMAK İÇİN, EN İYİ İŞİ BEKLEMEYİN.



ÖĞÜTLERİ HATIRLAMAK İÇİN, DÜŞMEYİ BEKLEMEYİN.



DUA'YA İNANMAK İÇİN, ACILARI BEKLEMEYİN.



YARDIM EDEBİLMEK İÇİN, ZAMANINIZ OLMASINI BEKLEMEYİN.



ÖZÜR DİLEMEK İÇİN, DİĞERİNİN ACI ÇEKMESİNİ BEKLEMEYİN.



NE DE BARIŞMAK İÇİN, AYRILIĞI BEKLEMEYİN,



ÇÜNKÜ; NE KADAR ZAMANIMIZ VAR BİLMİYORUZ...

paylaşımın için sağol canım

mükemmel bi yazı teşekkürler  ;oky

ve...
Hep birilerinin elimizden tutup bizi karşıdan karşıya geçirmesini bekliyoruz..  Çünkü biz hep buna alışmışız. Kendimizi öyle alıştırmışız...
Nasrettin Hoca hesabı ; elimizi ancak ‘ver elini’ diyene değil de ‘tut elimi’ diyene uzatıyoruz..
Duyguları unutuyoruz. Düşünceleri, sevgiyi, sözleri, dokunuşları, davranışları, ve hepsinden gayrı dostluğu unutuyoruz. Vermeyi unutuyoruz. Kendimizi beklemeye alıştırıyoruz. Sonra da ne beklediğimizi unutuyoruz.
Eksiliyoruz. Hem de hergün.. 
Neden eksildiğimizi bilmeden.

tşkler bu güzel paylaşımın için emeğine sağlık

çok güzel paylaşımın için teşekkürler arkadaşım

Sağollasın

okuma zahmeti gösterdiğiniz için ben teşekkür ederim arkadaşlar

PAYLAŞACAK DOSTLARINIZ YOKSA İYİ ŞEYLERE SAHİP OLMANIN BİR ZEVKİ DE YOKTUR...

  Savaşın en kanlı günlerinden biri.Asker en iyi arkadaşının biraz ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü.İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altıdaydılar.
  Asker teğmene koştu ve 'Teğmenim'fırlayıp arkadaşımı alıp getirebilir miyim?...Delirdinmi der gibi baktı.Teğmen ...'gitmene değermi?Arkadaşın delik deşik olmuş,büyük olasılıkla ölmüştür bile...Kendi hayatınıda tehlikeye atma sakın.Asker ısrar etti ve teğmen 'pekî' dedi.Git ozaman inanılması güç bir mucize...Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı.Onu sırtına alıp ve koşarak döndü.Birlikte siperin  içine yuvarlandılar.Teğmen kanlar içindeki askeri muayene etti.Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü.Sana değmez hayatını tehlikeye atmana değmez demiştim.Bu zaten ölmüş..Değdi teğmenin değdi dedi asker.
Nasıl değdi dedi.teğmen Bu adam ölmüş görmüyomusun?Yinede değdi komutanım.ÇÜnkü yanına ulaştığımda henüz yaşıyordu.Onun sözlerini duymak dünyaya bedeldi benim için.Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
    Geleceğini biliyordum dostum!....Geleceğini biliyordum!...demişti arkadaşı.'geleceğini biliyordum!
 
Dostluk için yorum yapmama gerek yok herhalde....paylaşımın için teşekkürler...

teşekkürler gevramin böyle dostluklar artık kalmasada günümüzde bunları okumak güzel sağol canım k

beğendiğine sevindim derin teşekkürler.

teşekkürler arkadaşlar

paylaşımlarınız için teşekkürler arkadaşlar

insanlar neyi nasıl görmek istiyorlarsa öyle görürler neyi nasıl duymak algılamak istiyorlarsa öyle duyarlar bunlara inak dostlar ne duymak istemıyorsan ne görmek istemiyorsan ısrarlan görmeni duymanı saglayan kişidir.
kocaman kaya olabilirsin ama yanındaki çakıl taşı olmasa kimse senin kocamanlıgını görmez

ben teşekkür ederim

dost musun?
Öyleyse canın canımdır...
Aynan olmalıyım...
Yüzüne söyleyebilmeliyim her şeyi...
Hem sakınmadan, mertçe...
Hani bilirsin, esirgemem lâfımı,
Ne şekil gelirse, öylece...
Hazırım tüm içtenliğimle konuşmaya, ama,
Seni de dupduru isterim karşımda...
Dostsan,
Gözlerimin içine baka baka yaka silk benden!
Arkamdan şikayetlenme!
Yiğit ol! Gerekirse yiğitçe azarla, çekinme!
Lâf değil, icraat beklerim senden!
Öyle bak ki, hislerini görebileyim...
Öyle hisset ki, güvenle bakabileyim...
Sevmem, ölenin ardından ağıt yakmayı!
Dil dönerken söylenmeli her şey...
Kulak duyarken anlatılmalı...
Göz bakarken bakmalıyım sana...
Can sağ iken sarılmalı...
Keşkelere meydan vermemeli hayatım,
Pişmanlıklarla yoğrulmamalı....
Hayır!
Dirime selâm vermeyen,
Ölüme de fazla yaklaşmasın!
Dostsan, ölmemi bekleme!
Haklıysam, yaşarken savun beni!
Yaşarken yanımda ol!
İnanmışsan bana, kimse çevirmesin seni yolundan!
Ve inanmamışsan, sakın rol yapma!
Her söylediğimi onaylaman şart değil...
Her yaptığımı beğenmen de gerekmez...
Dostsan, rahatça eleştir, fikrini rahatça söyle, sıkılma!
Yadırgayabilirsin beni,
Ve ben de seni tuhaf bulursam şaşırma...
Kandırmanı aslâ kabul edemem!
Her dediğini, her yaptığını hoş görürüm, ama,
Beni, bana sormadan yargılama!
Her yediğimiz aynı olmaz belki,
Her dakikamız birlikte geçmez...
Her güldüğünde gülmeyi garanti edemesem de,
Ağladığında seninle birlikte oturup ağlarım...
Belki her çağırdığında gelemem fakat,
Derdine ortak ararsan, koşarım...
Ben de herkes gibi insanım elbet,
Ne göklere çıkar beni, ne de yerin dibine sok!
Senin işin bu değil!
Benim zaten bir yerim var herkes gibi yer ile gök arasında...
Dostsan,
Küçümsemeden, küfretmeden,
Sevgiyle, saygıyla ve huzurla gel sokağıma...
Dinlenmek istediğinde, hiç düşünme, sana özel bir limanım,
ama...
Yorulduğum zamanlarda,
Dilediğimce sığınabilmeliyim koylarına...
Seni bir çocuk kadar saf sevebilirim
Ve bir deli kadar art niyetsiz...
Uğruna seve seve hesabı şaşırırım...
Görmezden gelebilirim yanlışlarını...
Başkaları enayilik sayabilir,
Başkaları akılsızlığıma yorabilir,
Bunları dert bile etmem, ama,
Sen, aslında aptal olmadığımı,
Her an, tekrar tekrar hatırla!
Ve sakın beni aptal yerine koymaya kalkışma!
Seviyorsan, cimrilik etme, söyle!
Muhabbeti varken, yokmuş gibi yapanla,
Hiç sevmediği halde, yılışıp durana sinir olurum!
Neyse, o olmalı insan...
Kendisi olmaktan korkmamalı!
Kendisi olmaktan kaçmamalı!
Bil ki, sensin diye seni bırakmam, ama,
Ben olduğum için bırakırsan beni,
Yas da tutmam arkandan!
Bedel mi?
Ödemeyeceksen çıkma yola!
İçten pazarlık edersen, ancak kendine edersin...
Kendince küser barışır, kendi kendini yersin!
Dostsan, mevsimince yağ...
Kışsan kar ol, güzsen yağmur...
Soğuğuna, sıcağına, esip savurmana itiraz etmem,
Senden, ille de bahar olmanı beklemem, ama,
Dayanmalısın en şiddetli fırtınalarıma...
Belki de çok geldi bunca talep...
Bana karşı hiçbir mecburiyetin yok, korkma...
Sana fazla geldiğim ilk anda,
Arkana hiç bakmadan, dönüp gidebilirsin...
Geçip gidebilirsin,borçluluk hissetmeden...
Mutlaka bir açıklama da beklemem senden, ama,
Gitmeye davranırsam bir gün,
Sen de karşımda set olma!
Dost musun?
Öyleyse, canın canımdır,
Yoluna baş koymaya hazırım ya,
Başını da yollarımda isterim, unutma!

Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın... “Nereden çıktın bu vakitte” dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında;



Gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı...



Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; Sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin. Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı...



En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz...



Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.



Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli.



Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin.



Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi... Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş..



Gözbebekleri bulutlandığında, yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında onun gözlerinden gelmeli yaş...



Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri...



“Parkurun bütün zorluklarına rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız “ diyebilmeli...



Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa ama ümit var bir yazıyı yüreğe benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz:

“ Bunu da aşacağız! İmza: Bir dost!.. “

tanrinin en buyuk bagislarindan biri olsa gerek

Mutluluk acıp ve unuttuğun kapılardan gelir




kucakla kucakla kucakla kucakla kucakla



kucakla kucakla kucakla kucakla kucakla



sen su anda kucaklandin!!!!

evet kacamasin bu sefer sana kucaklama savasi ilan ediyorum, herkezi kucakla!

arkadaslarini, dusmanlarini kucakla bu zamanda herkezin kucaklanmaga ihtiyaci var, bu kucaklamayi devam ettirin, kucaklama,cok sey gosterir sevgi, sevkat, guvenc, rahatlatma

iste boyle birisinin gonlunu isiklandir ve gonder butun sevgi ve sevkatle kucaklanmak istiyenlere,benide unutma!banada gonder..

cok guzel ya

teşekkürler