Dağılmadan yekpare bulutun siyahı, ateşe tutuşan dal gibi dağılıyoruz. Gündüzden kalan yırtık avuntuları geceye dikiyoruz. Sonsuz sükunetle birikmiş taş duygu, içimizde kalıp gibi bizi biçimliyor. Oysa aşk, karşı koyuştur kendine. Söküp sırtımızdan kalbe sapladığımız mızrak, düşmana utançtır oysa.Ve insan, hayata karşı koyuştur en başta..
Tütsülenmiş bir yalnızlıkla başıboş hüzün, ayrışık dolanıyor beynimin bir yerlerinde. Gelip geçen günlerden düne biriken bir yığın anı,acı.. Toplamaya kalksam avuçlarımda ayası kanlı kalbimin aksak ritimli atışları. Çok geç belki de içimde küllenen ölümü söndürmeye. Acı bileyen bilgeler etrafımda dört dönerlerken, kınında tıkalı kalan kılıcı sarsmak ihanettir kendime!
Hadi bir şeyler karalayalım yine de…
Her şeye dair bir şeyler karalayalım her yere.
Çağ atlayan yalnızlığımız hayattan ikmale kaldı.
Hadi söndürelim bir yerleri.
Kıpırdayan bir şeyler var hala hücremde..
Perdeleri örttüm içeriye, dışımda kalan hayattan.
Sür-geç bir ömürden arda sıtmalı hatıralar mı kalmış!?
Hadi o zaman, silelim bir yerleri kalın kaplı cildimizden…
Baksana, tarihe düşmemiş o savaşların en kanlısı yaşanmış içimizde.
Kurtulmuş ya bu beden, çürümüş ama iskeletinin hayata tutunan köşeleri de.
Acıyı ölüm ve her güzel şeyi hayat bildik.
Son siyah güneş de doğdu umutların arkasından: Umut, şimdi en kararlı adımlarıyla aklımızın aydınlığına tırmanmakta!
Tütsülenmiş bir yalnızlıkla başıboş hüzün, ayrışık dolanıyor beynimin bir yerlerinde. Gelip geçen günlerden düne biriken bir yığın anı,acı.. Toplamaya kalksam avuçlarımda ayası kanlı kalbimin aksak ritimli atışları. Çok geç belki de içimde küllenen ölümü söndürmeye. Acı bileyen bilgeler etrafımda dört dönerlerken, kınında tıkalı kalan kılıcı sarsmak ihanettir kendime!
Hadi bir şeyler karalayalım yine de…
Her şeye dair bir şeyler karalayalım her yere.
Çağ atlayan yalnızlığımız hayattan ikmale kaldı.
Hadi söndürelim bir yerleri.
Kıpırdayan bir şeyler var hala hücremde..
Perdeleri örttüm içeriye, dışımda kalan hayattan.
Sür-geç bir ömürden arda sıtmalı hatıralar mı kalmış!?
Hadi o zaman, silelim bir yerleri kalın kaplı cildimizden…
Baksana, tarihe düşmemiş o savaşların en kanlısı yaşanmış içimizde.
Kurtulmuş ya bu beden, çürümüş ama iskeletinin hayata tutunan köşeleri de.
Acıyı ölüm ve her güzel şeyi hayat bildik.
Son siyah güneş de doğdu umutların arkasından: Umut, şimdi en kararlı adımlarıyla aklımızın aydınlığına tırmanmakta!