Bazen, sinema koltuğundan perdedeki yansımama b(akardım). Tamamı oryantâl olan hâllerimin, gittikçe batıya mâl olmasını, pan açılarını da hesaba katarak, bilinçlice sezerdim. Elimden tutan birileri vardı hâlâ, ne güzeldi. Çünkü ne güzeldi kırık düş karelerini tümleyip çektiğimiz yaşam filmlerimiz. Düşler miydi oynatılan: Kandırılan bir çocukluğun çetelesini tutarken sorduğumuz en masum sorumuzdu. A(ya)rsızca ardımızdan kilitlenen otomatik kapılardan çıkar, duvak akı kıvamındaki sonsuz huzurlu bir bezden içeri doluşurduk. Oyunlar oynaşırdık, iyilikler yıpratırdık. Sek sek oynayan bir dünyaya çok kararlı adımlarla geldik biz;kalbimiz çizgilere değmemeye çalışan taş taneleri…
İçinden geçtik içimizde ne vardıysa. Tepemizde sallanan sünger kaplı mikrofonlara haykırdık yaramızı. Kadraja kasıtlı ve kısıtlı soktuk fotojenik ölgün suratlarımızı. Nasılsa her sahne kendi fotoğrafını bulur, her hayatta. Çünkü O, yalnızca bir anda yakalanan an'dır, mânâdır. Ama sonra. . Diyaframıyla kısılan ayarlar gibi az ışık aldı ömrümüz. Hayatın her karesinde yeniden olmayı, oynamayı yani yaşamayı-çok mu- istedik. Çünkü biz çekim hatalarıyız ölümün, hüzünlüyüz ve fena halde güzel!Çokça tekrarlanan monolog diyaloglarıyız aşkın, tasanın, tafranın. Yine de kameranın arkasından yönetmek isteriz hayatı, yüzünü g(izleyen) gizli kahraman edasıyla.
Güzeldi.
Patlayan yüreklerle kurulduğumuz koltuklar, patlayan mısırlarla içinde taştığımız perde ve bir yerlerimizde patlayan hayatla oluşturduğumuz birliktekliğimiz, en haysiyetli ilişkimizdi. Düşlerimiz henüz beyazdı ve gerçekler gri ve siyahtandı yalanlarımız. Çocuksu bir iççekmeyle küstüğüm hayat, ne güzeldin. Ve ne büyüktün sen, ağır aksak çalışan makaranın muazzam gökgürültüsü!
-Her sinema bileti ömrümüzden kesilir, bu yüzdendir kumparamızda para yerine biriktirdiğimiz ''kullanılmış, ah eski zaman biletlerimiz''. -
Ve kendimi koydum önüme.
Her filmin vardır ya elbet dedim, en baba bir anafikri:
Sustum. Sürdü. İzledim… Sustum. Sürdü. İzledim… Sustum. Sür. İzle…
''ME : A FILM BY LIFE! '' dedim gürültüyle…
İçinden geçtik içimizde ne vardıysa. Tepemizde sallanan sünger kaplı mikrofonlara haykırdık yaramızı. Kadraja kasıtlı ve kısıtlı soktuk fotojenik ölgün suratlarımızı. Nasılsa her sahne kendi fotoğrafını bulur, her hayatta. Çünkü O, yalnızca bir anda yakalanan an'dır, mânâdır. Ama sonra. . Diyaframıyla kısılan ayarlar gibi az ışık aldı ömrümüz. Hayatın her karesinde yeniden olmayı, oynamayı yani yaşamayı-çok mu- istedik. Çünkü biz çekim hatalarıyız ölümün, hüzünlüyüz ve fena halde güzel!Çokça tekrarlanan monolog diyaloglarıyız aşkın, tasanın, tafranın. Yine de kameranın arkasından yönetmek isteriz hayatı, yüzünü g(izleyen) gizli kahraman edasıyla.
Güzeldi.
Patlayan yüreklerle kurulduğumuz koltuklar, patlayan mısırlarla içinde taştığımız perde ve bir yerlerimizde patlayan hayatla oluşturduğumuz birliktekliğimiz, en haysiyetli ilişkimizdi. Düşlerimiz henüz beyazdı ve gerçekler gri ve siyahtandı yalanlarımız. Çocuksu bir iççekmeyle küstüğüm hayat, ne güzeldin. Ve ne büyüktün sen, ağır aksak çalışan makaranın muazzam gökgürültüsü!
-Her sinema bileti ömrümüzden kesilir, bu yüzdendir kumparamızda para yerine biriktirdiğimiz ''kullanılmış, ah eski zaman biletlerimiz''. -
Ve kendimi koydum önüme.
Her filmin vardır ya elbet dedim, en baba bir anafikri:
Sustum. Sürdü. İzledim… Sustum. Sürdü. İzledim… Sustum. Sür. İzle…
''ME : A FILM BY LIFE! '' dedim gürültüyle…